Σημειώσεις επάνω στον Φόβο και την Αφοβία (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ). «Φοβούνται την Φύση
Η ανθρώπινη βία, το μίσος, ο θυμός, η επιθετικότητα, η προκατάληψη, εδράζουν επάνω στον φόβο και την ανασφάλεια. Τα τελευταία είναι για τον άνθρωπο τα μεγαλύτερα εμπόδια για την ελευθερία, την εσωτερική γαλήνη, την αυτάρκεια και την ευδαιμονία του. Ο φόβος με την σειρά του εδράζεται επάνω στην άγνοια και την αυταπάτη μίας ανύπαρκτης εγωϊστικής ατομικότητας (λ.χ. ατομική ψυχή) που μας εξαπατά ότι τάχα είμαστε αποκομμένοι από το Σύμπαν, τις διεργασίες και την Ουσία του, απομονωμένοι και αποξενωμένοι από το Όλον. Ο φόβος εδράζεται επάνω σε ένα αυθαίρετο σύμπλεγμα χαρακτηριστικών προσωπικότητας που οι αφιλοσόφητοι άνθρωποι εκλαμβάνουν ως «εγώ». Ένα πεπερασμένο και ρηχό «εγώ» παντελώς στερημένο από κάθε είδους ενοποιητική σχέση, που έρχεται να βιώσει τον φυσικό Κόσμο ως κάτι το ακατανόητο, ανησυχητικό, αδιαπέραστο και απειλητικό. Είναι βασική προϋπόθεση του φόβου το να έχει ήδη κανείς το αίσθημα της αποξένωσης και της ξεχωριστότητας. Ο φόβος και η ανασφάλεια είναι συνώνυμα. Καταλήγουν φοβικά όλα τα άτομα (και τα συστήματα) που συνειδητοποιούν ότι είναι ανίκανα να διαμορφώσουν μία συνεκτική εικόνα του πραγματικού εαυτού τους, πόσο μάλλον όταν αυτός ο εαυτός δεν πρέπει να είναι συρρικνωμένος σε ένα ανύπαρκτο «εγώ». Όποιος νοιώθει ανασφαλής αναδιπλώνεται προς την εξατομικευμένη προσωπικότητα, «οχυρώνεται» τρομαγμένος πίσω από το «εγώ» του, γίνεται εγωϊστής. Κλασική περίπτωση τέτοιου είδους «οχυρού» είναι ο Χριστιανισμός που προσανατολίζει τον πιστό να «σώσει» αποκλειστικά την «δική του» ψυχή. Αυτό ισχύει τόσο για τα απλά άτομα όσο και για τα έθνη, τις Θρησκείες ή άλλες ανθρώπινες συλλογικότητες. Ο εγωϊσμός στις Θρησκείες εκφράζεται με «δογματική μοχθηρία», δηλαδή προσδιορισμό υποτιθέμενων ορθοδοξιών και καταδίωξη επίσης υποτιθέμενων ετεροδοξιών. Ο Χριστιανισμός, όχι μόνο αποξενωμένος από τον φυσικό κόσμο αλλά και δεδηλωμένος εχθρός του, πρωτοστατεί και σε αυτή την διαδικασία. Ο βασικός και τελικός φόβος είναι ο φόβος για το «άγνωστο» (που συχνά εικονοποιείται ως σκοτάδι, μέσα στο οποίο ο ανθρώπινος νους μπορεί να φανταστεί σχεδόν τα πάντα, καλά ή κακά). Ο φόβος για το «άγνωστο» είναι κατ’ ουσίαν φόβος για κάθε τι έξω από το «εγώ» ή έξω από τα ανιχνεύσιμα τμήματα του «εγώ». Ο φόβος για το άγνωστο είναι ο προθάλαμος της Ετεροφοβίας. Το ετεροφοβικό άτομο ή συλλογικότητα νοιώθει να «απειλείται» από άγνωστες καταστάσεις, ή άγνωστους ανθρώπους. Από αυτή την αίσθηση απειλής πηγάζουν τα φυλετικά μίση, η θρησκευτική μισαλλοδοξία και οι κάθε είδους απρόκλητες επιθέσεις. Ο φοβικός τρομάζει εμπρός στο κατεξοχήν φυσιολογικό, δηλαδή στην αντίληψη του κόσμου ως κίνηση, τρομάζει εμπρός στην ιδέα μίας αιώνιας μεταμόρφωσης των πάντων και αρνείται να την αποδεχθεί, καταγγέλλοντας ό,τι τον τρομάζει ως τάχα «άγνωστο». Στον φόβο για αυτό ακριβώς το «άγνωστο» συμπεριλαμβάνεται κυρίως ο μεγάλος φόβος της απώλειας του «εγώ», ο κατεξοχήν φόβος, ο φόβος του θανάτου. Ο φόβος πλημμυρίζει τους ανθρώπους με ένα διπλό αντιφατικό συναίσθημα και τους σπρώχνει σε μία μορφή σχιζοφρένειας, όπου η πλήρης απομάκρυνση από την λογικότητα και το πραγματικό συμβαδίζει με μία απορρόφηση από το παραλήρημα και την ψευδαίσθηση. Ο φόβος καταργεί την λογικότητα και διαστρεβλώνει την αντίληψη, συνεπώς καταπολεμείται μόνο με την Γνώση και την εξοικείωση προς τον φυσικό κόσμο ή με τον Ορθό Λόγο, κοντολογίς με τον σεβασμό προς την Φύση ή τον φιλοσοφικό στοχασμό. Κάθε εγωϊστικό άτομο και κάθε εγωϊστική συλλογικότητα είναι καταδικασμένα να σπαταλούν τεράστιες ποσότητες ενέργειας, σκέψης, χρόνου και υλικών μέσων για να εξασφαλίσουν μία ψευδαίσθηση εξωτερικής ασφάλειας.............
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ:
ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΛ. ΡΑΣΣΙΑ |
