Φύσις (Natura). Η λέξη παράγεται εκ του ρήματος «φύω», το οποίο σημαίνει αναπτύσσω, γεννώ, παράγω. Η ουσίωση του Είναι μέσω του δυναμικού συνόλου των όντων, το αυτο- εκπτυσσόμενο, αναδυόμενο Σύμπαν, οι διαρκείς φανερώσεις του Όντος που ακολουθούν τις και ακολουθούνται από τις διαρκείς αναδιπλώσεις του στον εαυτό του (καθώς, κατά τον Ηράκλειτο, «ΦΥΣΙΣ ΚΡΥΠΤΕΣΘΑΙ ΦΙΛΕΙ»).

«Εν αρχήι ήν το Θαυμάζειν». O Σενέκας, περιγράφει τον Άνθρωπο ως φιλοπερίεργο θεωρητή των θαυμασίων της Φύσεως (De otio V 3-4).

Αρμονία. Εκ του ρήματος «αρμόζω»  ή «άρω» (βάση και της λέξεως «Αρετή»). Αρμογή, μουσική συμφωνία, συνομολογία, συναρμογή, σύνδεσμος και, κατ’ επέκτασιν, η εναρμόνισις των πραγμάτων.

Κοσμιότης. Μεταφορά ευταξία του κόσμου στον ανθρώπινο εσωτερικό κόσμο.

Στην Φύση, την οποία ένας συνδυασμένος ορισμός των Στωϊκών υμνεί ως Δύναμη και Αρχή, η οποία

«..διαμορφώνει και δημιουργεί όλα τα πράγματα» (Stoicorum Veterum Fragmenta 2, 937),

«..δίδει στον Κόσμο ενότητα και συνοχή» (Stoicorum Veterum Fragmenta 2, 549, 1211), 

δρώντας ως «τεχνικόν πύρ, πνεύμα πυρώδες και έμφρον, έμφυτον και αυτουργόν» (Κικέρων, «De Natura Deorum», 2, 22), 

σχεδόν όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι αφιέρωσαν τουλάχιστον ένα τους βιβλίο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Περί Φύσεως».

Οι Ιουδαίοι και κατά προέκταση οι χριστιανοί και οι μωαμεθανοί, δεν επεξεργάστηκαν ωστόσο ποτέ αυτήν την θεμελιώδη για την Ελληνική σκέψη έννοια της «Φύσεως», «ούτε ως διανοητική δομή, ούτε ως ηθικό μοντέλο» όπως τονίζει ο Παπαϊωάννου («Η Αποθέωση της Ιστορίας», σελ. 71), ενώ ο φιλόσοφος Λέο Στράους (Leo Strauss) παρατηρεί πως σε όλη την  Βίβλο δεν υπάρχει καν μία λέξη που να την εκφράζει.
 
 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ:   
   
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ"   

ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΛ. ΡΑΣΣΙΑ