Ανοιχτή επιστολή και
πρόσκληση από συγγραφέα σε... «συγγραφέα»
Ανοιχτή
επιστολή και πρόσκληση στον κ. Γεώργιο Γρηγορομιχελάκη
Αθήνα, 9 Αυγούστου «2016»
Κύριε Γρηγορομιχελάκη,
όταν προ ημερών είχες πλημμυρίσει τους «χώρους
κοινωνικής δικτύωσης» με απειλές πως θα δημοσιεύσεις
«προσωπικά» μου στοιχεία περί ενός υποτιθέμενου
«ανθελληνισμού» μου, διεγείροντας και διάφορους ούτως
ή άλλως υπερπρόθυμους ομοϊδεάτες και ομοειδείς σου,
είχα θέσει τους δικηγόρους μου σε ετοιμότητα για την
οφειλόμενη αγωγή, έχοντας αποφασίσει ήδη εδώ και
κάποιους μήνες να σταματήσω την έως τώρα τεράστια
ανεκτικότητά μου προς τους αχρείους κάθε είδους.
Ωστόσο τώρα που «υλοποίησες» το υπερθορυβωδώς
προανακοινωθέν, οφείλω να ομολογήσω πως γελούσα για
αρκετή ώρα πριν τους τηλεφωνήσω για το «σαχλαμάρες,
τέλος ετοιμότητος». «Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν»
έλεγαν οι πρόγονοι για περιπτώσεις σαν την δική σου.
Ολοφάνερα αγνοώντας το τι υποστηρίζω στο όλο
συγγραφικό μου έργο, έκανες και εσύ την μεγάλη
βλακεία, την ίδια ακριβώς μεγάλη βλακεία που έκαναν
στο παρελθόν και άλλοι φαιδροί άνθρωποι ποικίλου
φάσματος, από ουγκανούς ελληνάρες έως και τον
παπα-Μεταλληνό με τους «Ανώνυμους Απολογητές» του
(«κατεδαφίστε τον Ρασσιά και θα ισοπεδωθεί αυτομάτως
και η Εθνική Θρησκεία»), να παραθέσεις ξεκάρφωτα
αποσπάσματα από τόμο στον οποίο, για λόγους εθνικής
αυτογνωσίας, εξετάζω διεξοδικά και κυρίως αδέκαστα την
παθολογία που ανέπτυξε εντός των κόλπων του ο
Ελληνισμός από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και μετά. Εάν
δεν ήσουν αδιάβαστος (και είσαι, αφού αγνοείς πως το
βιβλίο έχει επανεκδοθεί και μάλιστα επαυξημένο και
διορθωμένο σε πολλά σημεία του, εκεί όμως που έπρεπε),
θα ήξερες ότι έχω στηλιτεύσει τους μικρόνοες Εφόρους
της Σπάρτης, τους Αθηναίους την εποχή της ηγεμονίας
τους, τους αγροίκους και συχνά βέβηλους Αιτωλούς και
άλλους και άλλους. Όμως εσύ, θεωρώντας ίσως πως είναι
πολύ συγκεκριμένη γεωγραφικά η «πελατεία» σου,
απομόνωσες σημεία στα οποία στηλιτεύω τους Μακεδόνες
της πολύ συγκεκριμένης εποχής που προσπαθούσαν να
επιβληθούν επί των υπολοίπων Ελλήνων, και μετά πήγες
να κάνεις παιγνίδι σε ένα γήπεδο που, εάν είχες
στοιχειώδη αυτογνωσία, ώφειλες να ξέρεις πως δεν
προσφέρεται για φθηνές κοροϊδίες, αρλούμπες και
συνθηματολογίες. Αγνοείς κιόλας ολοφάνερα ότι στο
τελευταίο βιβλίο μου («Εξελληνισμός»), υπερασπίζομαι
αναφανδόν την ελληνική (κατά πλειοψηφία μακεδονική)
παρουσία στην Παλαιστίνη από την εποχή του Αλεξάνδρου
έως την άφιξη των Ρωμαίων. Αλλά τι περιμένω τώρα, ε;
Συνέχισα να γελώ διαβάζοντας ένα προς ένα τα όσα εσύ
υπερασπίζεσαι, και ναι τα υπερασπίζεσαι, όταν
καταγγέλεις εκείνον που τα καταγγέλλει. Ως στρατιώτης
του πραγματικού Ελληνισμού και ευσεβές τέκνο των
Εθνικών μου Θεών, ένιωσα βεβαίως και ολίγην αηδία στην
συνειδητοποίηση ότι κάποιος που παριστάνει τον
«Έλληνα» απροκάλυπτα επικροτεί την ύβρι ενός θνητού,
του οποιουδήποτε θνητού, να θελήσει να τον λατρεύουν
εν ζωή ως Θεό και μάλιστα να επιχειρήσει με την βία να
το επιβάλει στους Έλληνες. Ότι απροκάλυπτα θεωρεί πως
είναι καθόλα νόμιμο και φυσιολογικό να δολοφονήσει
κάποιος έναν παιδόθεν φίλο του, στον οποίο μάλιστα
ώφειλε και την ζωή του, και μετά να μην δικαστεί, αλλά
να «καθαρίσει» μόνο με ένα κλάμμα. Ότι απροκάλυπτα
θεωρεί καλή και αγία την υιοθέτηση των ηθών των
βαρβάρων της Ανατολής, την ισοπέδωση ιστορικών
Ελληνικών πόλεων ή την κατάργηση σε όλες τις υπόλοιπες
των ιδιαίτερων πολιτικών τους θεσμών με παράλληλη
εγκατάσταση στρατιωτικής φρουράς. Ότι απροκάλυπτα
θεωρεί πως οι Μακεδόνες της εποχής του Φιλίππου
αποτελούσαν την πνευματική κορωνίδα του Ελληνισμού.
Ότι απροκάλυπτα θεωρεί πως ένα βέβηλο υποκείμενο
(Δημήτριος Πολιορκητής λεγόταν) που στέγασε εαυτόν και
τις παλλακίδες του στα Ιερά της αθηναϊκής ακροπόλεως,
δοξαζόμενο μάλιστα από τους φαυλεπίφαυλους δωσίλογους
της πόλεως, ήταν εξαιρετική προσωπικότητα που δεν
πρέπει να καταγγελθεί ποτέ από κανέναν ιστορικό.
Και όμως, παρ’ όλα αυτά, εσύ εγκαλείς εμένα! Το να
εγκαλεί βεβαίως κάποιος για… «ανθελληνισμό» εκείνον
που ιστορικά πρώτος εισηγήθηκε την «Επανελλήνιση» και
επίσης ιστορικά πρώτος, και σε πολύ δύσκολους καιρούς,
προέβαλε δημόσια το αίτημα της επανανάδυσης και
παλινόρθωσης της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, είναι
τουλάχιστον γελοίο, και η καταλληλότερη αντιμετώπιση
αυτής της γελοιότητος είναι μάλλον το, συνεχιζομένου
του γέλωτος, «εξέστω Κλαζομενίοις ασχημονείν».
Γιατί όμως, καιροί που ‘ναι, να μην περάσουμε και λίγο
πιο ωραία; Σε προσκαλώ συνεπώς σε δημόσιο διάλογο επί
των ζητημάτων που επιχείρησες να καπηλευθείς, αλλά και
εφ’όλης της «γενικότερης ύλης» περί Ελληνισμού. Σε
δημόσιο διάλογο που βεβαίως θα μαγνητοσκοπήσουμε και
θα δημοσιεύσουμε, ως παρακαταθήκη στους Έλληνες
Εθνικούς του παρόντος και του μέλλοντος. Αναλαμβάνω
όλα τα έξοδα για την αίθουσα, καθώς και τα οδοιπορικά
σου. Εσύ απλώς να φροντίσεις να πεις το ναι και να
έλθεις. Θα περάσουμε ωραία και, πέραν αυτού, θα έχεις
και την ευκαιρία να φανείς επιτέλους για λίγο ισότιμός
μου, όπως τόσο αγχωμένα προσπαθείς να φανείς.
Συγγραφέας προς... «συγγραφέα»!
