«Ο αρχηγός, ο ηγέτης, στον δικό μας Τρόπο, είναι ο εκάστοτε καταλληλότερος που μπορεί "να κάνει την δουλειά". Υπηρετεί την συλλογικότητα, δεν υπηρετείται από αυτήν και πάντα μάχεται στην πρώτη γραμμή.»

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΗΓΙΑ, ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΜΙΣΑΡΧΗΓΙΚΗ ΛΥΣΣΑ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ

 
 


«Προχώρα πρώτος, ή ακολούθα, ή φύγε από τη μέση» (Τόμας Παίην, 1737 - 1809).

Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η χατζηβυζαντινή (β)ρωμιοσύνη αγωνίζεται από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους να δαιμονοποιήσει σε αυτόν τον ατυχή τόπο την αριστεία και το ηγείσθαι. Και είναι επίσης κάτι παραπάνω από φανερό ότι αυτό το πράττει από την φύση της. Ακόμα και ένας σημαντικός πρόσφατος πνευματικός της ηγέτης, ο Παρασκευαϊδης Χριστόδουλος, δεν είχε ενδοιασμό να την σατιρίσει με το γνωστό ανέκδοτο «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα».  Το δικό μας αξιακό σύστημα όμως, το αξιακό σύστημα των Ελλήνων Εθνικών, καλλιεργεί τον θαυμασμό και όχι τον φθόνο προς τους άξιους και, όσον αφορά τους ηγέτες και τους αρχηγούς, δεν τους «κατεδαφίζει», αλλ’ αντιθέτως τους αναδεικνύει. Για τον άξιο και τον ηγέτη, αναδύεται θαυμασμός και εμπιστοσύνη, όχι δυσφορία και ζηλοφθονία. Στους όρκους των ΔΙΚΩΝ μας βιολογικών και πνευματικών προγόνων, δηλωνόταν πρώτα από κάθε τι άλλο η αφοσίωση στους αρχηγούς: «ουδ᾽ εγκαταλείψω τους ηγεμόνας, ούτε ζώντας ούτε αποθανόντας» δηλαδή «δεν θα εγκαταλείψω τους αρχηγούς μου, ούτε ζωντανούς ούτε νεκρούς».

Ο αρχηγός, ο ηγέτης, στον δικό μας Τρόπο, είναι ο εκάστοτε καταλληλότερος που μπορεί «να κάνει την δουλειά». Υπηρετεί την συλλογικότητα, δεν υπηρετείται από αυτήν και πάντα μάχεται στην πρώτη γραμμή. Κρατάει το δύσκολο τιμόνι, γι' αυτό και εμείς όχι απλώς θέλουμε αρχηγούς, αλλά και τους διαπλάθουμε. Και αρχηγούς κάνουμε τους εκάστοτε καλύτερους που μπορούν «να κάνουν την δουλειά», αυτούς δηλαδή που χαρακτηρίζονται από αξιοσύνη. Γι' αυτό και άνετα έκαναν πίσω οι στρατηγοί μας στον Μαραθώνα για ν' αναλάβει ο Μιλτιάδης που μπορούσε «να κάνει καλύτερα» την πολύ συγκεκριμένη δουλειά, γι’ αυτό και στις συστρατεύσεις άφηναν να ηγηθούν οι Σπαρτιάτες που μπορούσαν «να κάνουν καλύτερα» την πολύ συγκεκριμένη δουλειά. Δεν ένοιωθαν μειονεκτικά, γιατί είχαν υψηλή αυτοεκτίμηση και άρα μηδενική ζηλοφθονία. Η υψηλή αυτοεκτίμηση ήταν εκείνη που έκανε τους Μύριους να πραγματοποιήσουν με επιτυχία την ένοπλη πορεία της επιστροφής στις πατρίδες τους, προς δυσάρεστη έκπληξη της περσικής δεσποτείας που νόμιζε πως έχοντας σκοτώσει τους αρχηγούς τους, θα πετύχαινε να τους κάνει να παραδοθούν.



Ως υπηρέτης της συλλογικότητας, ο αρχηγός, στον δικό μας Τρόπο, τον τρόπο των πραγματικών Ελλήνων, δεν απολαμβάνει προνομίων, αλλά κυρίως φορτώνεται ευθύνες, και υποχρεώνεται σε αυξημένη λογικότητα σε βάρος των συναισθημάτων του, σε υποδειγματική εργατικότητα, σε αγώνα στην πρώτη γραμμή, σε πλήρη συναίσθηση της πολυπλοκότητας των πραγμάτων, σε αυξημένη ικανότητά να ακούει, να αναλύει, να συγκρίνει και να αξιολογεί, σε ισχυρή πίστη στον εαυτό του και στον σκοπό της συλλογικότητας, σε ευσυνειδησία, σταθερότητα και ακεραιότητα χαρακτήρα, σε μεγάλη αυτοπειθαρχία και αυτοσυγκέντρωση, σε αυστηρή προσήλωση στην οργανικότητα και την συνοχή. Γι’ αυτό και θεωρείται άξιος τιμής.

«Καματηρόν το άρχειν», είχε τονίσει ο Αριστοτέλης, δηλαδή είναι κουραστικό να είναι κάποιος αρχηγός. Σε επίρρωση  αυτού, στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ο Αλαίν ντε Μπενουά έγραψε πως «όσο ψηλότερα ανεβαίνει κάποιος, τόσο πιο μόνος πορεύεται, τόσο πιο πολύ πρέπει να υπολογίζει στον εαυτό του. Αυτοί που είναι ψηλά είναι υπεύθυνοι για εκείνους που είναι χαμηλότερα, καθώς πρέπει να ανταποκρίνονται στις προσδοκίες τους. Δεν έχουν κανένα πραγματικό προνόμιο πέραν των βαρών που οι άλλοι μπορούν να τους φορτώσουν στους ώμους… Να ακολουθούμε ελεύθερα εκείνους που είναι ανώτεροί μας, να γινόμαστε υπερήφανοι κάθε φορά που πετυχαίνουμε να βρούμε έναν μπροστάρη, αφού το αντάλλαγμα τού να ακολουθήσουμε έναν τέτοιο άνθρωπο δεν ανιχνεύεται στην σφαίρα της κυριαρχίας αλλά της αμοιβαίας προστασίας».

Αντίθετα, οι ζηλόφθονες λόγω της χριστιανικής γαλούχησής τους ρωμιοί, αλλά και το βλακο-μετριοκεντρικό σύστημά τους, μισούν τους αρχηγούς και, σαν τον «επεσβόλο, έχθιστο και λωβητήρα» Θερσίτη στην ραψωδία Β της Ιλιάδος, επιχειρούν να κατεδαφίσουν την αρχηγία όπου την βρουν, ενώ ταυτόχρονα, πάσχοντες από ακραίο σύνδρομο αναγνώρισης ή καταξίωσης, θέλουν όλοι να γίνουν αρχηγίσκοι (αν φωνάξεις «πρόεδρε» σε ένα μεγάλο πλήθος ρωμιών, αμέτρητα κεφάλια θα γυρίσουν προς εσένα). Το αίτιο αυτής της απερίγραπτης αντίφασης είναι ο ανδραποδώδης χαρακτήρας που έχουν διαμορφώσει λόγω της δουλοπρεπούς θρησκείας τους. Εκεί οφείλεται επίσης και ο παραγοντισμός, το τρίτο κατά σειράν βυζαντινό σπορ των ρωμιών μετά την διαβολή και την ρουφιανιά.

Εμείς δεν συμμεριζόμαστε τα ψυχικά προβλήματά τους, και, στεκόμενοι στην αντιπέρα όχθη, τιμούμε την αριστεία και το ηγείσθαι (και κατά προέκταση τους αρχηγούς και ηγέτες μας) και θεωρούμε μάλιστα προσωπική μας τιμή το ότι το κάνουμε αυτό. Ξέρει να τιμά μόνον αυτός που προηγουμένως τιμά τον εαυτό του και ξέρει να σέβεται μόνον αυτός που προηγουμένως σέβεται τον εαυτό του. Εκτός δε από την αριστεία και το ηγείσθαι, εμείς τιμούμε επίσης την άμιλλα, δηλαδή, κατά τον ορισμό του Αριστοτέλους, την τάση να φτάσουμε ή και να ξεπεράσουμε αυτούς που θαυμάζουμε, δίχως ίχνος φθόνου για το γεγονός ότι για την ώρα αυτοί μας ξεπερνούν. Αυτός είναι ο Τρόπος των πραγματικών Ελλήνων, των Ελλήνων Εθνικών. Το «μη φθονείν αλλ’ αμιλλάσθαι τοις πρωτεύουσιν». Και αυτόν ΕΜΕΙΣ, εδώ και αιώνες, ακολουθούμε.


Βλάσης Γ. Ρασσιάς, Νοέμβριος
«2015»





Επάνω: στον τάφο του μεγάλου ηγέτη των Μπλανκιστών,
Auguste Blanqui στο νεκροταφείο Περ Λεσαίζ του Παρισιού
Στο μέσον: σκηνή από την ταινία «Ο λέων της Σπάρτης» του Rudolph Maté (1962)
Κάτω: ο μεγάλος ηγέτης της κοινωνικής επανάστασης του 3ου π.α.χ.χ. αιώνα
στην Σπάρτη, βασιλιάς Κλεομένης ο Γ







ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ:  

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ  

ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ  

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ"  

ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ  

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993)  

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ