|
“ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΩΝ ΘΕΩΝ: Μια άξια εισαγωγή στον Εθνικό Ελληνισμό” (κριτική αναγνώστη στο www.amazon.de, Φεβρουάριος 2015)  Βλάσης Γ. Ρασσιάς: “Υπέρ
της των Ελλήνων Νόσου: Α΄ Τόμος, Περί των Πατρώων
Θεών”, 3η έκδοση, Αθήνα, Ανοιχτή Πόλη, 2002.
Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για τους Θεούς του Ελληνισμού από έναν γνωστό Εθνικό Έλληνα. Το περιεχόμενο μπορεί να το περιγράψει κανείς σαν μια μύηση στην αρχαιοελληνική Ψυχή και μια αποκατάσταση των Θεών των Ελλήνων. Ο κ. Ρασσιάς έρχεται σε ρήξη με τον Μονοθεϊσμό, τον οποίο περιγράφει με πολύ αυστηρά λόγια, και αποκρυσταλλώνει τις ριζικές διαφορές μεταξύ “πολυθεϊσμού” και “μονοθεϊσμού”, ξεκαθαρίζει πως ο Ελληνισμός δεν ανήκει στην Ρωμιοσύνη ή στην Δύση, και δεν αρκείται σε μια απλή εξήγηση των Θεών, αλλά παίρνει θέση σε πολλά θέματα, τα οποία αρχικά φαίνονται άσχετα με το θέμα, ξεδιπλώνουν όμως σταδιακά το νόημα τους. Ο συγγραφέας βασίζεται σε αρχαίες και σύγχρονες πηγές, ετοιμάζει ήδη σε αυτόν τον πρώτο τόμο το έδαφος για την πληγή που άνοιξε ο Αλέξανδρος του Φιλίππου στην Ελλάδα (β τόμος) και την κατασφαγή του Ελληνικού Έθνους από τους “Βυζαντινορωμαίους κατακτητές” (σελ. 47). Αρχίζει από την Μινωϊκη Θρησκεία και φτάνει μέχρι τους ψευτο-ορφικούς της ύστερης αρχαιότητας. Βάζει τον Ορφισμό στην θέση του, και δείχνει γενικά μια απέχθεια για τον μυστικισμό και την θαυματοπληξία. Τα συμπεράσματά του είναι πολύ ενδιαφέροντα, ο ίδιος φαίνεται πολυδιαβασμένος, αλλά χρησιμοποιεί μια “δύσκολη” γλώσσα. Επίσης, το κείμενο δεν είναι διατεταγμένο σε κεφάλαια, πράγμα που δυσκολεύει την ανάγνωση. Ένα μεγάλο τμήμα είναι αφιερωμένο στην εξήγηση του κλασικού Δωδεκάθεου και σε σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου. Τολμάει να αναφερθεί σε βιβλία της “απέναντι” πλευράς, να επικυρώνει τις θέσεις του με βιβλία συγγραφέων που κατακρίνει ή αναιρεί σε άλλα σημεία. Δεν διάβασε μόνο ό,τι τον συμφέρει, κι αυτό είναι βέβαια αρεστό. Εξηγεί τα λάθη που έκαναν ιστοριογράφοι σαν τον Εγκόν Φριντέλλ ή τον εσωτεριστή Ι. Φουράκη, με την έλλειψη της Ελληνικής θέασης και με το δεδομένο, πως οι άνθρωποι αυτοί αντελήφθησαν τον Έλληνικό Εθνισμό μέσα από τα “φίλτρα” ενός δυϊστικού και μονοθεϊστικού νου, χωρίς να έχουν επαφή με τον Ελληνισμό. Αυτό το συμπέρασμα του συγγραφέα, είναι άκρως λογικό. Καταλήγει, ότι η Ελληνική Θρησκεία δεν ήταν ένα αποκομμένο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, αλλά πανταχού υπαρκτό σε κάθε πτυχή του Ελληνικού Πολιτισμού, από την τέχνη έως την φιλοσοφία και από την δημόσια ζωή μέχρι τον πόλεμο. Πιάνει πασίγνωστα ψεύδη, που θεωρούνται σήμερα γενική γνώση, από τα “μαλλιά” και τα σἐρνει ad absurdum, μεταξύ αυτών για την υποτιθέμενη ειδωλολατρία των πραγματικών, δηλ. Αρχαίων Ελλήνων, για τον δήθεν φετιχισμό τους, για την επίσης δήθεν καταπίεση της γυναίκας κ.λπ. Το ίσως πιο όμορφο σημείο είναι εκεί όπου γίνεται αντιληπτή η γαλήνια αποδοχή του θανάτου στους Έλληνες. Δεν λείπει η κριτική στον Εθνικισμό, που ιδέα δεν έχει από Έθνη και Ελληνισμό, στον Μαρξισμό, στην Νέα Εποχή και στον “Νεοπαγανισμό”.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ: ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993)
|
