Ομιλία στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο των Εθνικών
Θρησκειών (European Congress of Ethnic
Religions - ECER) «2014»,
στο Λιθουανικό Κοινοβούλιο (Lietuvos
Respublikos Seimas), στο Βίλνιους της
Λιθουανίας, στις 9 Ιουλίου «2014»
Η
Ευρώπη είναι μία ήπειρος που επί αιώνες γέννησε πολλές
αξιόλογες κουλτούρες, εθνικές παραδόσεις και
πολιτισμούς, των οποίων κοινά χαρακτηριστικά υπήρξαν η
αξιοπρέπεια και ο αυτοκαθορισμός του ανθρωπίνου όντος,
η αναζήτηση της αρετής και της αλήθειας, η έμπρακτη
λατρεία προς το ιερό στοιχείο, ο σεβασμός προς την
φύση, η δια βίου επιβεβαίωση της προσωπικής αξίας και
η εξ αυτής αυτοεκτίμηση, καθώς και το ιδανικό της
ελευθερίας.
Εκείνο το όμορφο σύνολο διαφορετικών ωστόσο
παραπλήσιων και συμπληρωματικών πολυθεϊστικών
κουλτουρών, εθνικών παραδόσεων και πολιτισμών,
δυστυχώς έπαψε να υπάρχει όταν μία ανατολίτικη,
παράξενη, επεκτατική και μισαλλόδοξη θρησκεία εισέβαλε
και απαίτησε την ολοσχερή εξαφάνιση όλων όσων γνώριζαν
έως τότε οι άνθρωποι, όλων όσων εκείνοι θεωρούσαν ιερά
και διατηρούσαν ως κοινωνικές και πνευματικές αξίες.
Αυτό που ακολούθησε εκείνη την απρόκλητη εισβολή στην
Ευρώπη, είναι λίγο ή πολύ γνωστό. Ολοκληρωτική
πολιτισμική και γνωσιακή κατάρρευση, βαρβαρότητα,
μονοθεϊσμός, δεισιδαιμονία, μίσος για κάθε τι το
προγενέστερο, πολιτική αυταρχία, μία παράφρων και
διεισδυτική θεοκρατία, ηθική κατάπτωση, εξευτελισμός,
γενοκτονία και εθνοκτονία, και βεβαίως οι φλόγες.
Φλόγες που ξεπήδησαν παντού και καταβρόχθισαν άτυχους
ανθρώπους, καλλιτεχνικά και λογοτεχνικά
αριστουργήματα, κάθε τι που άμεσα ή έμμεσα
αντιπροσώπευε τον αρχαίο «παγανιστικό» κόσμο που οι
καινούργιοι κρατούντες λαχταρούσαν να σβήσουν από το
πρόσωπο της γης.
Η χειρότερη συνέπεια όλων αυτών των συμφορών ήταν η
καταστροφή της αυτογνωσίας των πολυθεϊστικών εθνών της
Ευρώπης και το σταδιακό σβήσιμο της εθνικής τους
μνήμης. Αμέτρητες γενεές άτυχων ανθρώπων ξόδεψαν τις
ζωές τους χωρίς πραγματικά να έχουν ταυτότητά, χωρίς
να γνωρίζουν το ποιοι ήσαν οι πρόγονοί τους και πως
εκείνοι έβλεπαν τους εαυτούς τους, σε πλήρη άγνοια για
την Ιστορία της χώρας όπου έζησαν. Λησμόνησαν επίσης
τον όρο «πατρίς» (πατρίς γη, γη των πατέρων) και έτσι
επί πολλούς αιώνες η ήπειρος έβλεπε τα παιδιά της να
διαβιούν εντελώς αποκομμένα από την ψυχή της,
παρασυρμένα στο να πιστεύουν πως είχαν τάχα
«εκπολιτισθεί» χάρις στα αιματοβαμμένα ξίφη του
Κωνσταντίνου, του Καρλομάγνου και άλλων σφαγέων
μονοθεϊστών, παρασυρμένα στο να δοξάζουν το σκοτάδι ως
φως. Προχώρησαν μάλιστα και σε εξαγωγή της
βαρβαρότητας και μισαλλοδοξίας τους, πρώτα προς την
Ανατολή με την μορφή αιματηρών σταυροφοριών και,
αργότερα, με την μορφή αιμοδιψών «εξερευνήσεων», προς
τους, κατά το λεξιλόγιό τους, «νέους
κόσμους».
Μικρές λάμψεις από το χαμένο φως της προχριστιανικής
εποχής επέστρεψαν στην αγαπημένη μας Ευρώπη μόνον κατά
τους τελευταίους αιώνες, και αυτό μόνον μέσα από μία
μακρά και επίπονη ακολουθία επανανακαλύψεων,
επαναφορών, επαναστάσεων, διαφωτιστικών κινημάτων,
καθώς, φυσικά, και μέσα από την σταδιακή επαναπόκτηση
των εγκαταλελειμμένων αυθεντικών ταυτοτήτων από
κάποιες πνευματικές πρωτοπορίες μέσα στα διάφορα
ευρωπαϊκά έθνη. Από τον 19ο αιώνα του τρόπου
χρονολόγησης εκείνης της αλαζονικής θρησκείας, η οποία
τόλμησε να κόψει στα δύο αυτή την ίδια την ανθρώπινη
Ιστορία, οι περισσότεροι λαοί της Ευρώπης γνώριζαν πια
πως δεν αποτελούν μία άρριζη και άμορφη ανθρώπινη μάζα
κάτω από τον Σταυρό ή το Κοράνι, αλλά ότι είναι
απόγονοι ιστορικά υπαρκτών και, στην πλειοψηφία τους,
ένδοξων και προηγμένων αρχαίων
εθνών.
Κάποιοι ωστόσο από αυτούς τους Ευρωπαίους, ημών
συμπεριλαμβανομένων, ανέπτυξαν επί του θέματος μία
βαθύτερη αντίληψη. Όλοι όσοι αντιλαμβάνονται ως
κυκλική και όχι γραμμική την ροή του χρόνου, γνωρίζουν
πολύ καλά ότι η Ιστορία δεν έχει τελικό προορισμό,
αλλ’ απλώς ακολουθεί τις τάσεις και ροπές που
αναπτύσσονται εντός της από τα ιστορικά υποκείμενα, σε
κάθε περιστροφή του τροχού της Αιωνιότητος. Και επίσης
γνωρίζουν καλά, ότι για ν’ αποκτήσουν κάποιοι τον
τίτλο του «ιστορικού υποκειμένου», οφείλουν να είναι
ικανοί να έχουν τις προτάσεις και ιδέες τους ζωντανές
κι ελκυστικές επάνω στο τραπέζι, κάθε φορά που η
ανθρωπότητα καλείται να επιλέξει την επόμενη διαδρομή
της μέσα στο ατελείωτο μορφοκλασματικό σύνολο
(fractal) της Ιστορίας.
Για εμάς, η κάθε επικαιρότητα αποτελεί έναν κρίκο. Η
κάθε στιγμή αναβιώνει το όλον του παρελθόντος και
περιέχει την δυναμική του όλου μέλλοντος. Βλέποντας τα
πράγματα με τέτοιον τρόπο, εμείς, οι αντιπρόσωποι των
ιθαγενών, εθνικών, αυτοχθόνων, αρχαίων αλλά εισέτι
ζωντανών Παραδόσεων και Θρησκειών της Ευρώπης,
εργαζόμαστε σκληρά για να μετατρέψουμε το ζήτημα των
συμπληρωματικών μας συλλογικών ταυτοτήτων από ένα
πνευματικό προνόμιο μιας φωτισμένης πρωτοπορίας, σε
μία υπερήφανη συνειδητοποίηση και απόκτηση ταυτότητας
όλων των Ευρωπαίων, μπροστά στο θαυμαστό μωσαϊκό των
πραγματικών κουλτουρών, εθνικών παραδόσεων και
πολιτισμών των προγόνων τους. Επαναδιεκδικούμε την
Ευρωπαϊκή ταυτότητα. Επαναδιεκδικούμε τα αυθεντικά μας
αξιακά συστήματα και το πραγματικό έθος μας. Ο σκοπός
μας είναι ξεκάθαρος, να παλινορθώσουμε τις κάποτε
ηττημένες αλλά ουδέποτε εξαφανισμένες κουλτούρες της
χαράς, της ελευθερίας, του πολυθεϊσμού, της
αξιοπρέπειας, της ευσέβειας και της ειλικρίνειας, και,
επιτρέψτε μου να προσθέσω καθώς είμαι Έλληνας, της
λογικότητας, του ανθρωπισμού, της ευνομίας και της
πολυαρχίας.
Εύχομαι πάντοτε να λάμπει επάνω σας το φως του Θεού
Απόλλωνος.
Ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας.