ΙΔΡΥΣΗ Επτά ριζοσπάστες αμερικανοί «χίπις» και ακτιβιστές, οι Άμπυ Χόφφμαν (Abbie Hoffman  ή Abbott Howard «Abbie» Hoffman, 1936 – 1989, πολιτικός ακτιβιστής), Ανίτα Χόφφμαν  (Anita Hoffman, σύζυγος του Άμπυ, 1942 – 1998), Τζέρυ Ρούμπιν (Jerry Rubin, 1938 -  1994), Νάνσυ Κούρσαν (Νancy Kurshan, 1944 -), Πωλ Κράσνερ (Paul Krassner, 1932 -),  Κηθ Λάμπε (Keith Lampe) και Μπομπ Φας (Bob Fass), που είχαν γνωριστεί τον  Οκτώβριο του 1967, στην περίφημη «περικύκλωση» του Πενταγώνου από τις χιλιάδες  των διαδηλωτών

κατά του πολέμου του Βιετνάμ, αποφάσισαν την παραμονή της  πρωτοχρονιάς του 1968 στο νεοϋορκέζικο διαμέρισμα του ζεύγους Χόφφμαν να ιδρύσουν  ένα καινούργιο κίνημα που να μπορέσει ν’ αποτραβήξει τους διαμαρτυρόμενους νέους  από την αποκλειστικά «ψυχεδελική» πνευματική αναζήτηση και να τους στρέψει  περισσότερο προς την πολιτική δράση, για την δημιουργία ενός ανατρεπτικού  αναρχίζοντος αμαλγάματος πολιτικής δράσης, ερωτισμού, ροκ μουσικής και ψυχοτρόπων  ουσιών.
 

Πάνω: οι yippies Σάντερς και Κούπφερμπεργκ, ιδρυτές του ροκ συγκροτήματος "The Fugs" Δεξιά: το Yippie βιβλίο του Σάντερς

Άλλες γνωστές προσωπικότητες της αντικουλτούρας και της άκρας αριστεράς (κυρίως  από την οργάνωση «Φοιτητές για μια Δημοκρατική Κοινωνία», «Students for a Democratic  Society», SDS) που προσχώρησαν μέσα στις επόμενες εβδομάδες στο καινούργιο  κίνημα, το οποίο ονομάστηκε με πρόταση της Ανίτας Χόφφμαν «Διεθνές Κόμμα  Νεολαίας» («Youth International Party», YIP) και τα μέλη του «Γίπις» («Yippies»), ήσαν οι  Στιου Άλμπερτ (Stewart ή Stew Edward Albert, 1939 - 2006), Έντ Σάντερς (Ed Sanders,  1939-), Ρόμπιν Πάλμερ (Robin Palmer), Νταίηβιντ Μπόϋντ (David Boyd), Τούλι  Κούπφερμπεργκ (Tuli Kupferberg, 1923 - 2010), Ρόμπιν Μόργκαν (Robin Morgan), Κεν  Πίτσφορντ (Ken Pitchford), Ντικ Γκρέγκορυ (Dick Gregory, 1932 -) και Άλλεν Γκίνσμπεργκ  (Irwin Allen Ginsberg, 1926 – 1997). -

«Οι χίππις μάς αποκαλούνε πολιτικοποιημένους και οι πολιτικοποιημένοι μας  αποκαλούνε χίππις. Μόνο η αντίδραση δεν ξεγελιέται και μας βλέπει όπως είμαστε. Το  Yippie! δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία πολύ καλή δικαιολογία για κάποιον να εξεγερθεί..»,  είχε δήλωσε στις αρχές του 1968 ο εκ των ιδρυτών Χόφφμαν. Μέχρι το τέλος του χειμώνα,  είχαν ιδρυθεί μικρές ομάδες «Γίπις» στην Ουάσινγκτον, την Φιλαδέλφεια, την Βοστώνη, το  Μπέρκλεϋ, το Σαν Φραντσίσκο, το Λος Άντζελες και το Σικάγο.

ΒΑΣΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

Οι «Γίπις» ανέπτυξαν μια θεωρία, η οποία ανήκε αρχικά στον Χόφφμαν, για ιδιοποίηση  και εκτροπή των όπλων προπαγάνδας των κρατούντων, με τρόπο που ο Τσε Γκεβάρα να  μπορεί να συνυπάρχει ανατρεπτικά  με τον θεωρητικό των Μ.Μ.Ε. Μακ Λιούαν (Marshall  Mac Luhan). Σύμφωνα με τον Χόφφμαν, οι νέοι άνθρωποι μπορούσαν να προσελκυστούν  εύκολα στην επανάσταση μέσα από θεατρικά δρώμενα, μουσικές συναυλίες και τολμηρά  «συμβάντα», ενώ τα μαζικά μέσα ενημέρωσης και ιδίως τη τηλεόραση, μπορούσαν «να  εκτραπούν εκ των έσω» με την έξυπνη δράση του επαναστάτη όταν η είδηση που ο ίδιος  παρήγαγε εμφανιζόταν στο χαρτί ή στο γυαλί. Χαρακτηριστικό ήταν το σύνθημα του  κινήματος «εάν δεν σου αρέσει το δελτίο ειδήσεων, βγες έξω και φτιάξε ένα διαφορετικό,  δικό σου», αλλά και η αντίδραση του αντιπρόεδρου των Η.Π.Α. Σπύρου Άγκνιου όταν  ρωτήθηκε σχετικά με τον Χόφφμαν: «παλαιότερα τέτοιους τύπους τους κυνηγούσανε με  τον ζουρλομανδύα και όχι όπως σήμερα με τις κάμερες της ΤV».


ΣΙΚΑΓΟ 1968

Οι «Γίπις» έδωσαν την πρώτη τους συνέντευξη τύπου στο «Americana Hotel» της Νέας  Υόρκης, στις 17 Μαρτίου 1968, στην οποία εξήγησαν ότι σκοπός τους ήταν να αναδείξουν  ένα «Νέο Έθνος» («New Nation») βασισμένο στους αντι-θεσμούς της λεγόμενης  «Αντικουλτούρας» μέσα από μία «Δεύτερη Αμερικανική Επανάσταση» και αποκάλυψαν  ότι σχεδίαζαν να οργανώσουν ένα εξαήμερο «Φεστιβάλ Ζωής» («Festival of Life») «με  πολιτική, ροκ, ντόπι και σεξ» στο Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος των Η.Π.Α. που  θα γινόταν στο Σικάγο τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς.

Έχοντας δώσει στους δημοσιογράφους με ένα «Yip-in» στις 22 Μαρτίου μία πρώτη γεύση  για το τι μπορούν να προκαλέσουν σε σύγκρουση με την αστυνομία (όταν συγκέντρωσαν  στον «Grand Central Station» της Νέας Υόρκης περισσότερους από 6.000  μακρυμάλληδες με πρόφαση ότι εόρταζαν την εαρινή ισημερία και μετά ξέσπασαν  ταραχές με 50 συλλήψεις και αρκετούς τραυματισμούς), οι «Γίπις» χρησιμοποίησαν στο έπακρο όλη την άνοιξη του 1968 το  δυναμικό των αντεργκράουντ μέσων ενημέρωσης με σκοπό να συγκεντρώσουν «μισό  εκατομμύριο φρικιά» στο Σικάγο, όπου θα κατέβαζαν έναν δικό τους υποψήφιο για  πρόεδρο των Η.Π.Α., ένα νεαρό γουρούνι που το είχαν ονομάσει «Πήγασος ο Αθάνατος»  («Pegasus the Immortal», μια έμπνευση του Στιού Άλμπερτ). Οι πληροφορίες που  διοχέτευαν προς τα Μ.Μ.Ε. του συστήματος ήσαν εξωφρενικές: «θα ρίξουμε LSD στο  υδραγωγείο του Σικάγο», «θα κάνουμε πράξη την Πολιτική της Έκστασης», «θα κάνουμε  σεξ στους δρόμους», και άλλα ανάλογα. 

Επάνω: σκηνή από τις ταραχές στο Σικάγο Μέσο: Το yippie κάλεσμα για το Σικάγo (1968) Δεξιά: Ο "Πήγασος ο Αθάνατος", υποψήφιος Πρόεδρος Η.Π.Α. σε πορεία στη Νέα Υόρκη

Λόγω όμως της αντίδρασης πολλών δημοσιογράφων της Αριστεράς, ακόμα και του  χώρου των αντεργκράουντ εφημερίδων (λ.χ. του Michael Rossman, στελέχους του  κινήματος «Free Speech Movement», του Eugene Schoenfeld ή «Dr Hip», συντάκτη του  «Los Angeles Free Press», του Jann Wenner, συντάκτη του « Rolling Stone», κ.ά.),  εκείνον τον Αύγουστο πήγαν στο Σικάγο όχι περισσότεροι από 5.000 «χίπις» και  αντιπολεμικοί διαδηλωτές. Οι διοργανωτές και το κοινό του «Φεστιβάλ Ζωής» τσακίστηκαν  με απερίγραπτη βαναυσότητα από την Εθνοφρουρά και την αστυνομία του Σικάγο που  είχε κινητοποιήσει ο δήμαρχος Ντάλεϋ (Richard Daley), σε σκηνές που «έφερναν το  Βιετνάμ στο σπίτι των αμερικανών» όπως ο ίδιος ο Χόφφμαν το είχε προαναγγείλει:  «εκείνη η μαζική παράσταση των Γίπις απετέλεσε ένα θέαμα άκρας ακροαματικότητας  ενάντια στη βαρετή φλυαρία της κατεστημένης μετάδοσης σχετικά με το Δημοκρατικό  Συνέδριο. Ακόμα κι αν τα Μαζικά Μέσα είχαν αποφασίσει να αποσιωπήσουνε τελείως τις  δραστηριότητες των Γίπις, το Μήνυμά μας θα είχε τελικά περάσει προς τα έξω και ίσως  να ήταν και ισχυρότερο. Αρκούσε μόνο η απλή είδηση, πως η νεολαία σφαζότανε στους  δρόμους του Σικάγο από την αστυνομία της πόλης και πως τα τηλεοπτικά κανάλια  αρνιόντουσαν να δείξουν τα γεγονότα».  

Τον Οκτώβριο του 1968 οι Χόφφμαν και Ρούμπιν εξετάστηκαν από την περιβόητη  «Επιτροπή Εξέτασης Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων» («House Un-American Activities  Committee», HUAC), όπου χρησιμοποίησαν την προβολή των Μ.Μ.Ε. για να  γελοιοποιήσουν την όλη διαδικασία, πότε προσερχόμενοι ντυμένοι σαν αντάρτες με ένα  ψεύτικο πολυβόλο (ο Ρούμπιν στις 3 Οκτωβρίου) ή σαν Βιετκόνγκ, πότε χαιρετώντας  ναζιστικά τα μέλη της Επιτροπής και πότε προσερχόμενοι ντυμένοι σαν Αγιοβασίληδες ή  με την αστερόεσσα ως πουκάμισο. Εξαιτίας της προβολής των Μ.Μ.Ε., οι «Γίπις» είχαν  τώρα δεκάδες παραρτήματα ανά τις Η.Π.Α. (με πιο δραστήρια και ισχυρά σε αριθμό  μελών εκείνα του Λος Άντζελες, του Σικάγου, που είχε και ως όργανό του το  αντεργκράουντ περιοδικό «Σπόρος του Σικάγου» - «Chicago Seed» του Abe Peck, του  Κολούμπους Οχάϊο και του Μιλγουώκι), αλλά και στον Καναδά (με ισχυρότερο εκείνο του  Βανκούβερ, ιδρυθέν την άνοιξη του 1970 ως «Vancouver Yippie!» ή «Βόρειο Ψυχοπαθές  Περιθώριο του Διεθνούς Κόμματος Νεολαίας», «Northern Lunatic Fringe of the Youth  International Party», NLF/YIP) και την Ευρώπη.

Ο Ρούμπιν ντυμένος αντάρτης στην "Επιτροπή Εξέτασης Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων"

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΓΟΥΝΤΣΤΟΚ Το καλοκαίρι του 1969 στο περίφημο φεστιβάλ του Γούντστοκ (Woodstock), μια  εκατοντάδα Γίππις με επικεφαλής τον Χόφφμαν επιχείρησαν «ν’ ανεβάσουν την ενέργεια»  και να καταγγείλουν τον ανερχόμενο «hip καπιταλισμό» και την βιομηχανία της ροκ  μουσικής. Ο Χόφφμαν διάκοψε την εμφάνιση του συγκροτήματος «The Who»,  προσπαθώντας να βγάλει έναν σύντομο λόγο διαμαρτυρίας για την φυλάκιση του ποιητή  και ιδρυτή των «Λευκών Πανθήρων» Τζων Σινκλαίρ (John Sinclair): «Όλα αυτά είναι  νομίζω μπούρδες!… είστε εδώ, εννοείται, για ν’ αλλάξει ο κόσμος, την στιγμή που ο Τζων  Σινκλαίρ σαπίζει στην φυλακή». Προτού όμως ολοκληρώσει την φράση του, δέχθηκε την  επίθεση του κιθαρίστα Πήτ Τάουνσεντ (Pete Townshend) που, φωνάζοντας «κάτω από  την σκηνή μου!», πέταξε τον Χόφφμαν κάτω από την σκηνή, υπό τις επευφημίες του  κραυγαλέα απολιτικού πλήθους. ΔΙΚΗ ΓΙΑ «ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ»

Για τα βίαια γεγονότα του Σικάγο (που έδωσαν αφορμή για έναν ακόμα προκλητικό  ορισμό του «Γίπι»: «ο Yippie είναι ένας Hippie που έχει φάει ξύλο από την αστυνομία»),  δύο στελέχη των «Γίπις», οι Χόφφμαν και Ρούμπιν, παραπέμφθηκαν τον Σεπτέμβριο  1969 σε δίκη μαζί με άλλους 6 ακτιβιστές, τους Νταίηβιντ Ντέλινγκερ (David Dellinger,  1915 – 2004), Ρένι Νταίηβις (Rennie Davis, 1941 -), Τζων Φρόϊνς (John R. Froines), Λη  Γουάϊνερ (Lee Weiner), Τομ Χαίηντεν (Tom Hayden, 1939 -) και Μπόμπυ Σηλ (Robert  George «Bobby» Seale, 1936 -), με την κατηγορία της «συνωμοσίας προς πρόκληση  ταραχών», καταδικάστηκαν (καθώς και οι Ντέλινγκερ, Νταίηβις και Χαίηντεν) σε 5ετή  φυλάκιση τον Φεβρουάριο 1970 και μόνο μετά από αλλεπάλληλες διαδηλώσεις υπέρ των  «8 του Σικάγο» κατάφεραν να γλιτώσουν την φυλακή, με χορήγηση αναστολής εκτέλεσης  των ποινών.

Στην διάρκεια της δίκης (24 Σεπτεμβρίου 1969 – 20 Φεβρουαρίου 1970), οι δύο «Γίπις»  μετέτρεψαν την δικαστική αίθουσα κυριολεκτικά σε τσίρκο, με αλλεπάλληλες προκλήσεις  προς τον ακροδεξιό πρόεδρο Τζούλιους Χόφφμαν (Julius Hoffman): «κάποια στιγμή  έστειλα στον πρόεδρο ένα ιπτάμενο φιλί. Αυτός γύρισε κατακόκκινος και φώναξε προς  τους ενόρκους: Αγνοείστε αυτό το φιλί…» περιέγραφε αργότερα σε συνέντευξή του ο  Άμπυ Χόφφμαν.  

ΑΛΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

Στις 15 Νοεμβρίου 1969 οι «γίπις» της Ουάσινγκτον, σε συνεργασία με τους εξτρεμιστές  «Ουέδρεμεν» («Weathermen»), εξέτρεψαν μία μεγάλη αντιπολεμική διαδήλωση,  παρασύροντας 6.000 από τους 250.000 συγκεντρωμένους, σε επίθεση ενάντια στο εκεί  κτίριο του Υπουργείο Δικαιοσύνης (που κατέληξε σε καταστροφές σε 50 διαφορετικά  κτίρια και 135 συλλήψεις), ενώ τον Ιανουάριο του 1970, μήνα κατά τον οποίο o Σάντερς  εξέδωσε την «γίπικη νουβέλα» «The Shards of God: A Novel of the Yippies», οι «Γίπις»,  με μεσολάβηση του Ντάνα Μπηλ (Irvin Dana Beal, 1947 -) που ήταν μέλος και στις δύο  οργανώσεις, αφομοίωσαν το «Κόμμα των Λευκών Πανθήρων»(«The White Panthers»,  «The White Panther Party»), το οποίο περνούσε τότε δύσκολους καιρούς λόγω του  διωγμού της ηγεσίας του από το FBI.

Επάνω: οι κατηγορούμενοι Ρούμπιν, Νταίηβις και Χόφφμαν Αριστερά: η εφημερίδα "Ο Ρεαλιστής" Δεξιά: το βιβλίο «Καν’ το!» του Τζέρρυ Ρούμπιν

Στις 8 Μαϊου 1970 οι άρτι ιδρυθέντες «γίπις» του Βανκούβερ (που αριθμούσαν 70  περίπου ενεργά μέλη και γύρω στους 500 συμπαθούντες), επετέθηκαν στο  πολυκατάστημα «Bay» και στο προξενείο των Η.Π.Α., έκλεψαν την «Μεγάλη Σφραγίδα»,  ξεκρέμασαν και έκαψαν την σημαία και συγκρούστηκαν με την αστυνομία με αποτέλεσμα  αρκετές συλλήψεις, ενώ την επόμενη ημέρα, με ένα πλήθος 600 περίπου  μακρυμάλληδων, εισέβαλαν συμβολικά στις Η.Π.Α. (στην παραμεθόρια πόλη Μπλέϊν,  Blaine, WA, όπου συγκρούστηκαν με νεοναζιστές) σε μια δυναμική – συμβολική  απάντηση στην εισβολή της κυβέρνησης Νίξον στην Καμπότζη (στις 30 Απριλίου), αλλά  και στην χρήση πυρών ενάντια στους αντιπολεμικούς διαδηλωτές στο «Kent State  University» (στις 4 Μαϊου) που είχε προκαλέσει τον θάνατο τεσσάρων φοιτητών και τον  τραυματισμό 9 άλλων.

«ΚΑΝ’ ΤΟ!»

Εκείνη την χρονιά (1970) ο Ρούμπιν εξέδωσε το βιβλίο «Καν’ το!» («Do it! Scenarios of  the Revolution»), που έγινε το υπ’ αριθμόν 1 μέσο «yippie κατήχησης» για δεκάδες  χιλιάδες νεαρούς αμερικανούς: «Η επανάσταση είναι επικερδής. Για αυτό οι καπιταλιστές  προσπαθούν να την πουλήσουν. Οι νταβατζήδες του χρήματος παίρνουν τα καλύτερα  προϊόντα της καρδιάς και του μυαλού μας, τα μετατρέπουν σε καταναλωτικά προϊόντα,  ορίζουν μια τιμή και μας τα ξαναπουλάνε με την μορφή εμπορευμάτων. Παίρνουν τα  σύμβολά μας, που’ ναι βουτηγμένα στο αίμα που χύσαμε στους δρόμους, και τα κάνουν  της μόδας.

Είναι ιδιοκτήτες της μουσικής μας -της μουσικής που γεννήθηκε από τα βάσανά μας, τον  πόνο μας, το συλλογικό υποσυνείδητο της κοινότητά μας ! Φυλακίζουν την μουσική μας  μέσα σε δίσκους και σε αίθουσες χορού και την πουλάνε σε τόσο μεγάλες τιμές που δεν  μπορούμε ούτε να την ακούσουμε. Οι προαγωγοί του ροκ διοργανώνουν φεστιβάλ πίσω  από συρματοπλέγματα και τα γουρούνια χρησιμοποιούν δακρυγόνα για να μας  εμποδίσουν να μπούμε.

Φυλαχτείτε από τον ψυχεδελικό καπιταλιστή που μιλάει για αγάπη πηγαίνοντας για την  τράπεζα. Έχε μακριά μαλλιά και φοράει παρδαλά πουκάμισα γιατί «αυτό αποδίδει»,  Χρήμα, αυτό αποδίδει! Έχει ένα τεράστιο πορτοφόλι γεμάτο χρήματα και μία μικρή  ψυχή… Φυλαχτείτε από τον γκουρού που πιστεύει ότι το κόλπο του –είτε πρόκειται για  την επιστημολογία, την αστρολογία, τον διαλογισμό, την φυτοφαγία, την ροκ μουσική, είτε  για τον ειρηνισμό- θα κάνει την επανάσταση από μόνο του.
Φυλαχτείτε από τον μακρυμάλλη που προτιμάει να τον εκμεταλλεύονται καθημερινά παρά  να έχει κακές δονήσεις. Φυλαχτείτε από τον μακρυμάλλη που υπερασπίζεται τον  μακρυμάλλη επιχειρηματία: «τι διάολο ρε φίλε, έτσι τη βρίσκει ο Μπιλ Γκράχαμ: να βγάζει  λεφτά». Είναι όλοι τους προδότες. Προδίδουν τα μακριά μαλλιά τους.

… Να απαλλοτριώσουμε όλους τους επιχειρηματίες. Όλα τα ωραία προϊόντα που  συσκευάζουν και πουλάνε οι «χίπηδες» επιχειρηματίες είναι ουσιαστικά δυναμίτης που  θα εκραγεί μέσα στα χέρια τους… Θα καταστρέψουμε τα παλάτια του ροκ. Θα  γκρεμίσουμε όλους τους φράχτες. Θα καταστρέψουμε τους καλλιτέχνες που μας  καταστρέφουν. Θα απελευθερώσουμε την μουσική μας. Θα αυτοκυβερνηθούμε!

…Τραβάμε τον δρόμο μας! Η πολιτική μας είναι η μουσική μας, η μυρωδιά μας, το δέρμα  μας, τα μαλλιά μας, τα ζεστά γυμνά κορμιά μας, η ενεργητικότητά μας, οι αντεργκράουντ  εφημερίδες μας, το δράμα μας. Η ίδια η ύπαρξή μας είναι μία απειλή για την παγκόσμια  ισορροπία δυνάμεων».

Επάνω: η "μάχη της Ντίσνεϋλαντ" Δεξιά: η εφημερίδα "Overthrow"

O τραγουδιστής Νταίηβιντ Πηλ

Στις 6 Αυγούστου 1970, επέτειο της ρίψης της ατομικής βόμβας στην Χιροσίμα,  τριακόσιοι περίπου «γίπις» από το Λος Άντζελες με οργανωτή τους τον Νταίηβιντ Σακς  (David Sacks), φωνάζοντας ότι θα πραγματοποιήσουν το «1ο Διεθνές Γίπικο Πόου  Ουόου» («First International Yippie Pow Wow») ή την «Γίπικη Ημέρα» («Yippie Day»),  εισέβαλαν στην «Ντίσνεϋλαντ» («Disneyland»), αναστάτωσαν τα πάντα φωνάζοντας  συνθήματα κατά του πολέμου και υπέρ του τρίπτυχου «sex, drugs, rock’n’roll»,  απαίτησαν «απελευθέρωση της Μίνι Μάους και χορήγηση ψυχοτρόπων στον Γκούφυ»  και ύψωσαν τελικά «την σημαία του Νέου Έθνους» στο κτίριο της διοίκησης.  Ακολούθησαν ταραχές, 23 συλλήψεις από την αστυνομία του Άναχαϊμ (Anaheim) και  κλείσιμο του πάρκου από την εταιρεία Ντίσνεϋ.

Το 1971 ο Ρούμπιν εξέδωσε ένα ακόμη βιβλίο «yippie κατήχησης», το «Είμαστε παντού»  («We Are Everywhere»), ενώ την ίδια χρονιά ο Άλμπερτ, προτού αποσυρθεί από την  πρώτη γραμμή του κινήματος, πολιτικοποίησε τον πρώην «Μπητλ» Τζων Λέννον (John  Lennon, 1940 - 1980) και τον έκανε να τολμήσει να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις των  «Γίπις» παρά τον κίνδυνο να απελαθεί, ενώ, από την άλλη, αξιόλογη προβολή των ιδεών  του κινήματος παρείχε ο «Γίπι» τραγουδιστής διαμαρτυρίας Φιλ Οξ (Phil Ochs, 1940 -  1976) και ο επίσης «Γίπι» μουσικός και τραγουδοποιός Νταίηβιντ Πήλ (David Peel) με το  συγκρότημά του «The Lower East Side».

ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
 
Στα τέλη του 1968 το κίνημα γνώρισε την πρώτη του διάσπαση, όταν μερικές γυναίκες  γύρω από την υπερφεμινίστρια Ρόμπιν Μόργκαν, πρώην τηλεοπτικό παιδί θαύμα της  δεκαετίας του 1950, αποχώρησαν για να δημιουργήσουν την δική τους οργάνωση (την  «Γυναικεία Διεθνή Τρομοκρατική Συνωμοσία από την Κόλαση», «Women’s International  Terrorist Condpiracy from Hell», W.I.T.C.H.), αφού πρώτα έκριναν απαραίτητο να  καταγγείλουν τους «Γίπις» για… σεξισμό: «το Yippie υποτίθεται ότι απελευθερώνει τους  καταπιεσμένους, κι όμως, μέσα στο YIP εμείς οι γυναίκες δεν αισθανόμαστε καν  άνθρωποι».

H Μόργκαν, που θα συνέχιζε την υπερφεμινιστική της στάση και στην δεκαετία του 1970  ως αριστερή ακτιβίστρια κατά της «πατριαρχίας», προέβη σε μία ακόμη διαλυτική  ενέργεια έναν περίπου χρόνο αργότερα, στις αρχές του Φεβρουαρίου 1970, όταν αυτή την  φορά αφαίρεσε πραξικοπηματικά την μεγάλη αντεργκράουντ εφημερίδα «Ο Ποντικός»  («The Rat - Subterranean News», δεύτερη σε σπουδαιότητα και κυκλοφορία  αντεργκράουντ εφημερίδα της Νέας Υόρκης μετά την «East Village Other» ή  «EVO»)  από τον ιδρυτή και εκδότη της Τζεφ Σήρο (Jeff Shero, μετέπειτα Jeff Shero Nightbyrd,  επίσης μέλος των «Γίπις»). Στο βιβλίο τους «Rites Of Passage: A Memoir Of The Sixties»,  οι Ουώλτ και Ουϊλιαμ Κρόουλεϋ γράφουν ότι ο Σήρο έχασε την εφημερίδα του όταν έκανε  το λάθος να επιτρέψει στην Μόργκαν και τις συντρόφισσές της να εκδώσουν ένα δικό τους  τεύχος: «απόλαυσαν τόσο πολύ αυτό το προνόμιο που ποτέ δεν του επέστρεψαν την  εφημερίδα» (σελ. 147).

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΗΓΕΣΙΑΣ

Όντας εξαιρετικά ευάλωτοι, καθώς αρνούνταν όλες τις τυπικές διαδικασίες σε ό,τι  αφορούσε την απόκτηση της ιδιότητας του μέλους («είμαστε περισσότερο μια κατάσταση  του νου, παρά μία κανονική οργάνωση»), οι «Γίπις» απετέλεσαν ευκολότατο στόχο για το  τρομερό πρόγραμμα COINTELPRO («Counter-Intelligence Program») του FBI που  αποσκοπούσε στην διάλυση των ενοχλητικών οργανώσεων. Εκτός από τις αλλεπάλληλες  διεισδύσεις μέσα στις γραμμές τους διαφόρων χαφιέδων και προβοκατόρων (Julie  Maynard, κ.ά.), γινόταν επίσης και μεθοδευμένη καλλιέργεια αντιθέσεων και προσωπικών  αντιπαθειών ανάμεσα στα διάφορα στελέχη, ανάμεσα στην βάση και στους επικεφαλής,  καθώς και ανάμεσα στα διάφορα τοπικά παραρτήματα ή ανάμεσα σε αυτά και την  «αρχική παρέα» της Νέας Υόρκης. 

Ο Τομ Φορκαίηντ σε δημόσια διένεξη με τον Χόφφμαν

Το 1972, χρονιά κατά την οποία (11 Μαϊου 1972) οι «γίπις» του Κολούμπους Οχάϊο  προκάλεσαν ταραχές, στην διάρκεια των οποίων έριξαν πέτρες και πατάτες στην  λιμουζίνα του αντιπροέδρου των Η.Π.Α. Άγκνιου (Agnew), η αρχικά αόριστη διάσταση  απόψεων που υπήρχε ακόμα και στην Νέα Υόρκη ανάμεσα στους παλαιότερους «Γίπις»  της γραμμής Χόφφμαν και στους νεότερους «Γίπις» της γραμμής Τομ Φορκαίηντ (Tom  Forcade, Thomas King Forcade, πραγματικό όνομα Kenneth Gary Goodson, 1945 –  1978, που είχε προσχωρήσει στους «Γίπις» το 1969), δηλαδή η διάσταση ανάμεσα στην  άλωση ή στην καθολική άρνηση του «συστήματος», κατέληξε τελικά, προφανώς με  υποδαύλιση από το FBI, σε κανονική διάσπαση του «Youth International Party». Όταν τα  δύο μεγάλα κόμματα των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών ανακοίνωσαν ότι θα  έκαναν και τα δύο τα προεκλογικά τους συνέδρια στο Μαϊάμι (Miami) της Φλόριντα, η  «παλαιά» ηγεσία της οργάνωσης (Χόφφμαν,

Ρούμπιν και Σάντερς) επέλεξε να γίνουν  διαδηλώσεις μόνο κατά των Ρεπουμπλικανών, αφού ο υποψήφιος των Δημοκρατών Μακ  Γκόβερν (George McGovern) είχε ταχθεί υπέρ του τερματισμού του πολέμου στο Βιετνάμ  και την Καμπότζη.

Απέναντι στην «παλαιά» τριανδρία σήκωσε όμως τώρα ανάστημα μία νέα, αποτελούμενη  από τους Φορκαίηντ, Μπηλ και Σίντυ Ορνστήν (Cindy Ornsteen, 1946 -  2005), που  ζήτησε διαδηλώσεις ενάντια και στα δύο κόμματα «του καπιταλισμού και του πολέμου»,  κατηγορώντας ως «ξεπουλημένους» τους Χόφφμαν, Ρούμπιν και Σάντερς. Είχαν πια  γεννηθεί οι «Ζίπις» («Zippies») ή το «Διεθνές Κόμμα του Πνεύματος των Καιρών»  («Zeitgeist International Party»).

ΟΙ ΖΙΠΙΣ

Οι τρείς της «παλιάς» ηγεσίας αποβλήθηκαν από τους «Γίπις» με την κατηγορία ότι ήσαν  «ξεπουλημένοι», «ελιτιστές» και «αντιδημοκρατικοί», ενώ οι πάμπολλοι υποστηρικτές  τους άρχισαν να κατηγορούν τους Φορκαίηντ, Μπηλ και Ορνστήν ότι είτε ήσαν «αρχομανή  τσογλάνια» (αφού κανείς τους δεν ήταν στο «ηρωϊκό» Σικάγο του 1968), είτε ήσαν  πληρωμένοι προβοκάτορες που ήθελαν να οδηγήσουν το αντιπολεμικό κίνημα σε  αδιέξοδη ανευθυνότητα και μηδενισμό (την άποψη φαίνεται μάλιστα ότι υιοθέτησαν και οι  εφημερίδες του συστήματος, αφού ο Mike Royko της «Chicago Tribune» αναρωτήθηκε:  «είναι άραγε κάποιος μέσα στον Λευκό Οίκο ο πραγματικός αρχηγός των Ζίπις;»).

Οι "Ζίπις" διαδηλώνουν στο Μαϊάμι

Οι διαδηλώσεις του Μαϊάμι ξέφυγαν πάντως από τα χέρια των διοργανωτών και οι ίδιοι οι  «Ζίπις» παραδέχθηκαν αργότερα ότι δεν μπόρεσαν να ελέγξουν τους πάμπολλους  πραγματικούς προβοκάτορες που έσπειραν το χάος, ενώ το τρομερό COINTELPRO  τέθηκε για μια ακόμη φορά σε ισχύ με παραπλανητικές αφίσες που μοιράστηκαν στους  διαδηλωτές άλλων οργανώσεων και παρουσίαζαν τον Φορκαίηντ δήθεν να καταζητείται ως  έμπορος ηρωϊνης. Αμέσως μετά τις διαδηλώσεις του Μαϊάμι, το FBI προσπάθησε να  εξουδετερώσει με μακροχρόνια καταδίκη τον Φορκαίηντ, ο οποίος ταλαιπωρήθηκε  δικαστικά μέχρι το 1974, ενώ οι βραχύβιοι «Ζίπις» επέστρεψαν στους «Γίπις», που όχι  μόνο αποτελούσαν ένα διασημότερο και άρα ισχυρότερο όνομα, αλλά επιπλέον ήσαν πια  ακέφαλοι μετά την εκδίωξη των ιστορικών τους ιδρυτών.

Από τους τελευταίους κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να διεκδικήσει την επιστροφή του στους  «Γίπις». Άλλοι, όπως λ.χ. ο Κράσνερ και ο Σάντερς, επέστρεψαν στην συγγραφική, ή  εκδοτική δραστηριότητα ή στην αρθρογραφία που ασκούσαν παλαιότερα, ενώ οι  Χόφφμαν και Ρούμπιν ακολούθησαν δύο αντιδιαμετρικές διαδρομές, που όμως και οι δύο  τούς έθεταν έξω και πολύ μακριά από το κίνημα. Ο πρώτος βγήκε τον Φεβρουάριο του  1794 στην παρανομία λόγω επικείμενης ποινικής καταδίκης του, έζησε πολλά χρόνια με  ψεύτικη ταυτότητα ως «κύριος Barry Freed», παραδόθηκε τελικά τον Νοέμβριο του 1980  και φυλακίστηκε, επιχείρησε να επαναδραστηριοποιηθεί πολιτικά στα μέσα της δεκαετίας  του 1980 και τελικά αυτοκτόνησε στις 12 Απριλίου 1989, όταν διαπίστωσε την  απελπιστική απραξία την νεότερης γενιάς των αμερικανών.  Ο δεύτερος, αφού πρώτα  περιηγήθηκε για λίγο στους χώρους του «New Age», κατέληξε τελικά χρηματιστής στην  Ουώλ Στρητ και στην συνέχεια επιχειρηματίας, δήλωσε «Yuppie και όχι πια Yippie» και  έγινε κυνικός αρνητής του αριστερού παρελθόντος του μέχρι που σκοτώθηκε τελικά σε  τροχαίο στις 28 Νοεμβρίου 1994.

ΑΡΓΟΣ ΜΑΡΑΣΜΟΣ Δίχως όμως τους διάσημους και χαρισματικούς ιστορικούς ιδρυτές τους, οι  επανδρωμένοι από νεότερους ανθρώπους «Γίπις» δεν κατόρθωσαν να κρατήσουν για  πολύ στραμμένα επάνω τους τα μέσα ενημέρωσης του συστήματος, που πολύ γρήγορα  έπαψαν να ενδιαφέρονται, αφαιρώντας έτσι τον ακρογωνιαίο λίθο της μάλλον αφελούς  θεωρίας του Χόφφμαν για ιδιοποίηση και εκτροπή της δημοσιότητας, δηλαδή την  επιθυμία των ίδιων των Μ.Μ.Ε. να συμμετάσχουν στην όλη διαδικασία. Την εποχή  άλλωστε που μεταστρεφόταν, ο Ρούμπιν είχε παραδεχθεί στο βιβλίο του «Μεγαλώνοντας  στα 37» («Growing up at 37», 1976): «δεν είχα καταλάβει ότι τελικά η αφέλειά μου  πρόσφερε στα Μ.Μ.Ε. εκείνο ακριβώς που αυτά έψαχναν. Εάν τους είχα δώσει μία  κανονική διάλεξη για την ιστορία του Βιετνάμ, θα είχα σίγουρα βρει κλειστές όλες τις  κάμερές τους».

Η εφημερίδα "Yipster Times"

Το 1976 οι «Γίπις» του Βανκούβερ προσχώρησαν στην ομάδα που ίδρυσε το τριμηνιαίο  διεθνές αναρχικό περιοδικό «Ανοιχτός Δρόμος» («Open Road»), ενώ τα απομεινάρια του  πάλαι ποτέ τρομερού στις Η.Π.Α. κινήματος, συρρικνωμένα πια στην Νέα Υόρκη,  συνέχισαν να υπάρχουν και σε όλη την διάρκεια της δεκαετίας του 1980 υπό την ηγεσία  του Ντάνα Μπήλ, με έδρα το νούμερο 9 της Bleecker Street στο Λώουερ Ηστ Σάϊντ της  Νέας Υόρκης, με ισχνές πια παρεμβάσεις στα ανά τετραετία προεκλογικά συνέδρια των  δύο μεγάλων κομμάτων αλλά με κύριο ενδιαφέρον τους την υποστήριξη μιας αριστερής  ροκ σκηνής (γι’ αυτό και συνεργάστηκαν στενά την περίοδο 1978 – 1981 με την κίνηση  «Ροκ ενάντια στον Ρατσισμό», «Rock Against Racism», RAR) και την νομιμοποίηση της  κάνναβης.

Γύρω από αυτό το τελευταίο ζήτημα καθιέρωσαν σε διάφορα μέρη των Η.Π.Α. τακτικές  «καπνιστικές» διαμαρτυρίες, τα λεγόμενα «smoke-ins» (συγκεντρώσεις με συναυλίες ροκ  μουσικής και δωρεάν διανομή κάνναβης), δύο από τα οποία καθιερώθηκαν τελικά ως  ετήσιοι θεσμοί (στην Washington DC κάθε 4 Ιουλίου και στην 5η Λεωφόρο της Νέας  Υόρκης κάθε πρωτομαγιά). Το πρώτο «smoke-in» των «Γίπις» είχε γίνει στις 4 Ιουλίου  1970 στην Washington, D.C., με περισσότερα από 25.000 άτομα, έναν αριθμό που  θορύβησε τόσο πολύ τους κρατούντες, ώστε την επόμενη χρονιά (7 Αυγούστου 1971) στο  Βανκούβερ η αστυνομία διέλυσε τους πάνω από 2.000 συμμετέχοντες στο εκεί «Gastown  Smoke-In» με πρωτοφανή για τα καναδικά δεδομένα βία που κατέληξε σε περίπου 200  άγριους ξυλοδαρμούς και 79 συλλήψεις.

Ο yippie Στηβ Κόνλιφ, οργανωτής του "Rock Against Racism"

Μέχρι πάντως τα τέλη της δεκαετίας του 1970 οι εκδηλώσεις των «Γίπις», και κυρίως τα  «smoke-ins», συγκέντρωναν αρκετό πλήθος, καθώς είχαν πλατιά προβολή από το  ευρύτατης κυκλοφορίας περιοδικό «Φτιαγμένοι Καιροί» («High Times») του πλούσιου πια  Φορκαίηντ, ο οποίος επιπρόσθετα χρηματοδοτούσε αφειδώς τις γίπικες εκδηλώσεις και  την εφημερίδα «Γίπικοι Καιροί» («Yipster Times») που εξέδιδε από το 1972 ο Μπηλ.  Ακόμα και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 υπήρχαν ανά τις Η.Π.Α. μερικά ζωντανά  παραρτήματα της οργάνωσης, κάποια από τα οποία εξέδιδαν μάλιστα και περιοδικά,  όπως λ.χ. το βραχύβιο «Ultra» από το Χιούστον του Τέξας (ο εκδότης της οποίας είχε  μάλιστα γράψει σε τοπική εφημερίδα το άρθρο «Where have all those Yippies gone?»),  όμως η κατάσταση χειροτέρεψε απότομα μετά από την αυτοκτονία του Φορκαίηντ το 1978  και το συνακόλουθο σταμάτημα της χρηματοδότησης των εκδηλώσεων και της έκδοσης  της «Yipster Times». ΜΟΥΣΕΙΟΠΟΙΗΣΗ Ο Μπηλ και μικρή παρέα της 9 Bleecker Street μετονόμασαν το 1979 την εφημερίδα σε  «Ανατροπή» («Overthrow») και για ένα διάστημα άνοιξαν ακριβώς απέναντι από τα  γραφεία τους ένα ροκ κλαμπ που το ονόμασαν προς τιμή του χαμένου φίλου και  οικονομικού υποστηρικτή τους «Thomas K. Forcade Memorial Multi-Media Center». Το 1983, με πρωτοβουλία του δραστήριου «γίπι» Στήβεν Κόνλιφ (Steven Edwin Conliff,  1949 - 2006), εξέδωσαν συλλογικά τον πολυσέλιδο τόμο «Blacklisted News: Secret  Histories from Chicago to 1984», που απετέλεσε την πρώτη προσπάθεια για μία  λεπτομερή «Ιστορία των Γίπις» με αναδημοσιεύσεις από τα έντυπα του κινήματος, με  αρχή το 1968, όμως δεν επετεύχθη ποτέ η ζητούμενη ανάκαμψη του YIP που συνέχιζε να  φθίνει.

Το «Overthrow» διέσχισε απλώς αξιοπρεπώς την δεκαετία του 1980, αλλά οι  αναρχίζοντες νέοι έμειναν μακριά από τους τελευταίους «γίπις», που φάνταζαν πια ως  τίποτε περισσότερο από μια παρέα ηλικιωμένων λάτρεων της κάνναβης, ενώ  επιπρόσθετα οι εβραϊκές καταβολές, αξίες και νοοτροπίες των περισσότερων από  αυτούς, τους απομόνωναν από αρκετούς τομείς δράσης και ενδιαφερόντων της  ευρύτερης Αριστεράς, λ.χ. ο Ααρών Κέϋ (Aron Kay) έφθασε κάποτε σε σημείο να  χειροδικήσει σε Παλαιστίνιους που απλώς μοίραζαν πληροφορικά υλικό για την χαμένη  πατρίδα τους. Σήμερα, τα ηρωϊκά τελευταία γραφεία της 9 Bleecker Street στεγάζουν το  «Yippie Museum / Cafe» ένα μικρό εναλλακτικό «μουσείο» της ιστορίας των «Γίπις» υπό  την συλλογική διεύθυνση των Μπηλ, Κέϋ, Πηλ, κ.ά.

Βλάσης Γ. Ρασσιάς, 2010


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Stew Albert - Judy Clavir Albert, «The Sixties Papers: Documents of a Rebellious  Decade», Santa Barbara, CΑ, 1984
Stew Albert, «Who the Hell is Stew Albert? », Granada Hills, CΑ, 2005 
Walt Crowley - William Crowley, «Rites Of Passage: A Memoir οf The Sixties», εκδόσεις  «University of Washington Press», Seattle, WA, 1997
David R. Farber , «Chicago '68», Chicago, 1988
Naomi Fiegelson, «The underground revolution: Hippies, Yippies, and others», New York,  1970
Abbie Hoffman, «Revolution For the Hell of It», 1968, ελληνική έκδοση Αθήνα 1982,  εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη»
Abbie Hoffman, «Steal This Book», 1971 
Abbie Hoffman - Jerry Rubin - Ed Sanders, «Vote! A Record, A Dialogue, A Manifesto –  Miami Beach, 1972 And Beyond», 1972 
Jonah Raskin, «For the Hell of It: The Life and Times of Abbie Hoffman», Berkeley, 1996
Jerry Rubin, «Do it! Scenarios of the Revolution», New York, 1970, ελληνική έκδοση  Αθήνα 1980, εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη»
Ed Sanders, «The Shards of God: A Novel of the Yippies », New York, 1970
The New Yippie Book Collective, eds., «Blacklisted News: Secret Histories from Chicago  to 1984», New York, 1983
Περιοδικά «Yipster Times», «Overthrow», «Ανοιχτή Πόλη», «Open Road» και «Ultra»,  από το Αρχείο Κοινωνικής Ιστορίας.