Σάϊμον Bίνκενουγκ

(Simon Vinkenoog, Amsterdam, 18 Ιουλίου 1928 – Amsterdam, 12 Ιουλίου 2009).

Ολλανδός ποιητής, συγγραφέας και περφόρμερ, «πρωτο-μπήτνικ» και προσωπικότητα της «Αντικουλτούρας» κατά τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, χαρακτηρισθείς και «ψυχοναύτης», «μάγος» και «πρέσβης των ευφορικών».




Απαγγέλλοντας στο φεστιβάλ «Hengelo Hoort» (24 Αυγούστου 2008, φωτό του Arthur Koek)
 ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου 1928 στο Άμστερνταμ (Amsterdam), μοναχοπαίδι του ταχυδρόμου Hendrik Albert Vinkenoog και της Anna Katharina van Meel. Το 1933 οι γονείς του χώρισαν και έκτοτε ο μικρός Σάϊμον έζησε μόνο με την μητέρα του στην γειτονιά De Pijp του νότιου Άμστερνταμ. Από τα 11 έως τα 16 χρόνια του βίωσε την κατοχή της Ολλανδίας από τους Γερμανούς και την μεγάλη πείνα του 1944 («η πείνα αποτελεί έναν μεγάλο δάσκαλο», έγραψε προς τα τέλη της ζωής του, «έναν δάσκαλο καθόλου εύκολο να τον λησμονήσεις»)

Νυμφεύθηκε για πρώτη φορά το 1946 σε ηλικία μόλις 18 ετών, χώρισε πολύ γρήγορα και με την καινούργια σύντροφό του (που θα γινόταν η δεύτερη κατά σειρά σύζυγός του) εγκαταστάθηκε από τον Μάϊο του 1949 και έως και το 1957 στο Παρίσι («μακριά από την γκρίζα θλίψη και τον επαρχιωτισμό» όπως θα γράψει στα τέλη της ζωής του, το 2008), όπου εργάστηκε για την UNESCO (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization), αλλά και ως γυμνό μοντέλο στα μαθήματα του γλύπτη Ossip Zadkine και γνώρισε από κοντά  τα περισσότερα πρωτοποριακά ρεύματα εκείνης της εποχής, ιδίως τους προγόνους των «καταστασιακών» («situationistes») «λετριστές» («lettristes»).

Τον Απρίλιο του 1950, σε ηλικία μόλις 21 ετών, εξέδωσε το πολυγραφημένο οκτασέλιδο λογοτεχνικό περιοδικό «Blurb»


(«Μικροαναφορά», 8 τεύχη έως το 1951) και αργότερα μέσα στο ίδιο έτος εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Τραυματικός πυρετός» («Wondkoorts»).  Το 1951 επιμελήθηκε την ανθολογία ποίησης 14 Ολλανδών ποιητών με τίτλο «Ατονικόν» («Atonaal»), η οποία απετέλεσε την άτυπη ληξιαρχική πράξη γέννησης της ολλανδικής ποιητικής «σκηνής του πενήντα» («Vijftigers»), αλλά και της μετέπειτα «Αντικουλτούρας» μετά την ενσωμάτωση το 1948 και των ζωγράφων της «Πειραματικής Ομάδας Ολλανδία» («De Experimentele Groep Holland») διεθνώς γνωστής και ως «Cobra».

Σε άρθρο της με ημερομηνία 12 Μαϊου 1951, η εφημερίδα «Nieuwe Rotterdamsche Courant» τον περιέγραψε ως «εκπρόσωπο μιας νέας γενιάς ποιητών», ενώ άλλοι, με δόση υπερβολής, τον περιέγραψαν ως τον «ηγέτη» ολόκληρης της «σκηνής του πενήντα». Το αίτιο της τελευταίας περιγραφής ήταν η απόλυτη ταυτότητα των απόψεων του ποιητή με εκείνες των μελών της «σκηνής του πενήντα» όσο και της «Cobra» σχετικά με την «αυθεντικότητα». Πάνω στην συγκεκριμένη έννοια ο Βίνκενουγκ είχε γράψει διεξοδικά στο «Blurb», με κύρια αναζήτηση το ξεπέρασμα του ψευδούς δυϊσμού ανάμεσα σε αυτήν και την «προσαρμοστικότητα». Για τον Βίνκενουγκ,  η αναζήτηση της αυθεντικότητας αποτελεί «μία επανάσταση του νου» («Blurb», τεύχος 1) και εδράζεται «στις βασικές αξίες της απελευθέρωσης, της αυτονομίας και της αυτο-ανακάλυψης» («Blurb», τεύχος 2).

Δημοσίευσε κείμενα στο ολλανδικό μηνιαίο περιοδικό «Litterair Paspoort» (από το 1952 έως το 1956), στο «Podium» και σε άλλα λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ στα πλαίσια της εργασίας του στην UNESCO ταξίδεψε το 1954 στο Μοντεβιδέο (Montevideo) και το 1956 στο Νέο Δελχί (New Delhi). Το 1953 μυήθηκε στην κάνναβη από τον επίσης διαμένοντα τότε στο Παρίσι Ιαπωνο-αμερικανό γλύπτη Σινκίτσι Τατζίρι (Shinkichi Tajiri, 1923 - 2009) και με την επιστροφή του στο Άμστερνταμ στα τέλη του 1957, μαζί με τον ποιητή Ρέμκο Κάμπερτ (Remco Wouter Campert, 1929 -  ), επίσης λάτρη των «μπητ» αλλά και της τζαζ (jazz), συγκέντρωσε γύρω του έναν μικρό κύκλο πρώϊμων θιασωτών της «ψυχεδέλειας». Το 1959 ήταν ένας από τους 50 τολμηρούς  εθελοντές που δήλωσαν συμμετοχή σε επιστημονικά πειράματα γύρω από το LSD-25 στον ψυχιατρικό τομέα «Paviljoen 3» του νοσοκομείου «Wilhelminagasthuis» του Άμστερνταμ.

Διακηρύσσοντας έκτοτε δημόσια την εκτίμησή του για τους χημικούς τρόπους διεύρυνσης της συνείδησης και για την αρχόμενη εποχή της «Ψυχεδέλειας», πέρασε το 1964 ενάμιση μήνα στην φυλακή για κατοχή ενός εβδόμου του γραμμαρίου κάνναβης. Ήδη από το 1962 είχε διοχετεύσει πολλές ψυχεδελικές αφηγήσεις του στο τρίτο κατά σειράν διήγημά του «Υψηλή Εποχή» («Hoogseizoen»).


To περιοδικό «Blurb»
ΑΝΤΙΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
Πριν καν κλείσει πάντως η δεκαετία του 1950, ο Βίνκενουγκ είχε αναπτύξει προσωπική φιλία με πολλά ηχηρά ονόματα της πρώϊμης «Αντικουλτούρας», όπως τον «μπητ» ποιητή Άλλεν Γκίνσμπεργκ (Irwin Allen Ginsberg, 1926 – 1997), τον συγγραφέα Κεν Κίσυ (Kenneth Elton Kesey, 1935 - 2001), τον καθηγητή και μετέπειτα «γκουρού του LSD» Τίμοθι Λήρυ (Timothy Francis Leary, 1920 – 1996, τον οποίο περιέγραψε ως «αμερικανό Βίνκενουγκ»), τον συγγραφέα Νόρμαν Μαίηλερ (Norman Kingsley Mailer, 1923 - 2007), κ.ά. Ξενάγησε προσωπικά στο Άμστερνταμ το 1957 τους Αμερικανούς «μπητ» ποιητές Γκίνσμπεργκ, Κόρσο (Gregory Nunzio Corso, 1930 – 2001) και Ορλόβσκυ (Peter Anton Orlovsky, 1933 – 2010) και έγραψε γι’ αυτούς


O Βίνκενουγκ στα πειράματα με LSD (1960)


στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Haagse Post». Η δημοσίευση αυτή (με τίτλο «Gejank en Benzine», «Ουρλιαχτό και βενζίνη») απετέλεσε την ιστορικά πρώτη αναφορά στους «μπητ» στις σελίδες του ολλανδικού τύπου.

Τον Ιούνιο του 1965 εμφανίστηκε στην ιστορική μεγάλη εκδήλωση της ποίησης της «Αντικουλτούρας» στο λονδρέζικο «Royal Albert Hall» («International Poetry Incarnation»), μία 4ωρη «γιορτή φωτισμού» παρουσία 7.000 θεατών, στην οποία συμμετείχαν ανάμεσα σε άλλους οι «μπητ» ποιητές Κόρσο, Φερλινγκέτι (Lawrence Ferlinghetti, 1919 - ), Γκίνσμπεργκ, Λόνγκουε (Christopher Logue, 1926 – 2011), Τζωρτζ Μακ Μπέθ (George Mann MacBeth, 1932 – 1992), Μίτσελ (Adrian Mitchell, 1932 – 2008), ο «καταστασιακός» Τρόκκι (Alexander Whitelaw Robertson Trocchi, 1925 – 1984), κ.ά. Φυσικά ο Βίνκενουγκ εμφανίζεται και στο ντοκυμανταίρ του Πήτερ Γουάϊντχεντ (Peter Widehead) «Θεία Κοινωνία» («Wholly Communion», 1966), που είχε θέμα την εκδήλωση του «Royal Albert Hall».


Προσωπικότητα που ξεχείλιζε ισόποσα από δημιουργικότητα και ευφευρετικότητα, ο Βίνκενουγκ οργάνωσε το 1962 το πρώτο «χάππενινγκ» στην χώρα του (θ’ αναφερθούμε σε αυτό εκτενέστερα παρακάτω), καθώς και, εμπνευσμένος από την εκδήλωση στο «Royal Albert Hall», την πρώτη ολλανδική βραδιά ποίησης («Poëzie in Carré», στις 28 Φεβρουαρίου 1966 στο θέατρο «Carré» του Άμστερνταμ), στην οποία συμμετείχαν 26 ποιητές και την παρακολούθησαν 2.000 άτομα. Ο Βίνκενουγκ «ανύψωσε» ως αρχιερέας την βραδιά με ένα συγκλονιστικό ποίημα, του οποίου παραθέτουμε ένα μικρό τμήμα:

«Ολλανδία, ξέρεις άραγε για τι πράγμα σου μιλάω,
είσαι εκεί, Ολλανδία, έχεις ακόμα μια συνείδηση κάπου μέσα σου κρυμμένη,
και πράττεις άραγε κάτι γι' αυτήν,
ή έχεις ξαπουλήσει την ψυχή σου στην άνεση, στο να τρως και να πίνεις
και στ' άχρηστα εκατομμύρια τυπωμένων χαρτιών μοναρχικού χρυσού;
Ολλανδία, μπορείς να κάνεις τα πράγματα ευκολότερα για τον καθένα,
Ολλανδία, δεν υπάρχουν καν στ' αλήθεια προβλήματα,
αφού μπορούν όλα τους εύκολα να λυθούν,
Ολλανδία, γίνε επιτέλους χρήσιμη σε κάτι, Ολλανδία,
ο κόσμος ξεκινάει για την απελευθέρωσή του,
Ολλανδία, σε καλώ να μπεις μπροστά...»  




O δίσκος με την εκδήλωση στο Carré (1966)
 Τον Νοέμβριο του 1966 επίσης, επηρεασμένος από ένα προ τριετίας μανιφέστο του Σκώτου συγγραφέα, ποιητή και «καταστασιακού» Αλεξάντερ Τρόκκι για ένα «Κίνημα Σίγμα», και την παλαιότερη ιδέα της δημιουργίας και συνένωσης αυτόνομων ζωνών, ίδρυσε το πρώτο κέντρο εναλλακτικής κουλτούρας (ή «ανοικτό θεσμό» όπως ο ίδιος το περιέγραψε) «Sigma Centre» με σκοπό «την διεύρυνση της αλληλεπίδρασης καλλιτέχνη – κοινού». Ανάμεσα στις πολλές πρωτοποριακές εκδηλώσεις που φιλοξένησε το «Sigma Centre» και τις συναυλίες του «οικουρού» συγκροτήματος «Short ’66» (1964 – 1969), ξεχώρισαν 16 παραστά-

σεις του θρυλικού «Ζωντανού Θεάτρου» («The Living Theater») των Τζούλιαν Μπεκ (Julian Beck, 1925 – 1985) και Τζούντιθ Μαλίνα (Judith Malina, 1926 -  ). Το ίδιο κέντρο απετέλεσε επίσης την έδρα του βραχύβιου αντεργκράουντ περιοδικού «Λευκό Έντυπο / Η Χάρτινη Τίγρη» («Witte Krant / De Papieren Tijger»), από τις σελίδες του οποίου ο Βίνκενουγκ παρουσίασε το βιβλίο «Η Πολιτική της Εμπειρίας και το Πουλί του Παραδείσου» του γνωστού Σκώτου αντιψυχίατρου Λαινγκ (Ronald David Laing, 1927 – 1989). Ο ίδιος ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 τοποθετείτο ανενδοίαστα (και συνέχισε επί 5 ολόκληρες δεκαετίες) υπέρ της χρήσης ψυχοδηλωτικών ουσιών (από κάνναβη έως και λυσεργικό οξύ) για την διεύρυνση της πνευματικότητας του «δυτικού» ανθρώπου, έκλεισε δεν την συγκεκριμένη βιβλιοπαρουσίαση με την φράση «είμαστε γενιά Θεών και σε αυτό δεν υπάρχει τίποτε απολύτως που πρέπει να φοβόμαστε».

Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ «ΠΡΟΒΟΣ»

Ο Βίνκενουγκ, που μαζί με τους ομοϊδεάτες του ποιητές Ντήλντερ (Julius Anton «Jules» Deelder, 1944 -  ) και Βαν Ντουρν (Johnny van Doorn, 1944 – 1991) εισήγαγε την απαγγελία ποίησης στην «παραστατική τέχνη» («performance art») των Κάτω Χωρών, υπήρξε και ενεργό μέλος του κινήματος «Πρόβο» (Provobeweging» ή απλώς «Provo», 25 Μαϊου 1965 – 13 Μαϊου 1967), που χρησιμοποιούσε εκτεταμμένα την δυναμική του «χάππενινγκ». Ο Βίνκενουγκ ήταν ο άνθρωπος που είχε οργανώσει στις 9 Δεκεμβρίου 1962 μαζί με δύο Αμερικανούς καλλιτέχνες το πρώτο «χάππενινγκ» στην Ολλανδία, με τίτλο «Ανοίξτε τον τάφο» («Open Het Graf») στην γκαλερί «LSD-25» στο υδάτινο κανάλι του Άμστερνταμ Prinsengracht. Όπως έγραψε σε ένα ποίημά του του 1965 ο Βίνκενουγκ, ο μοναδικός αποτελεσματικός τρόπος να βοηθήσουμε τους άλλους είναι μέσω της πνευματικής δημιουργίας (της ποίησης και της παραστατικής επί του προκειμένου): «να ενεργοποιήσουμε, προκαλέσουμε, δημιουργήσουμε αλλαγές». Έχοντας δανειστεί τον όρο από τον συμπατριώτη του ιστορικό και θεωρητικό του πολιτισμού Χουϊζίνγκα (Johan Huizinga, 1872 - 1945) ο Βίνκενουγκ έβλεπε τον εαυτό του, αλλά και όσους ήσαν ικανοί να τον καταλάβουν, ως ανθρώπινα όντα που ανήκουν στο είδος «Homo Ludens» («παιχνιδιάρης άνθρωπος»), «όντα που μπορούν να αντλούν ευχαρίστηση από όλα όσα αναλαμβάνουν, που δείχνουν από την αρχή μέχρι το τέλος της ζωής τους ενθουσιασμό και ενδιαφέρον σε κάθε τι που στον δρόμο τους συναντούν» (από την περιγραφή της εφημερίδας «De Volkskrant» στις 13 Ιουλίου 2009, με αφορμή τον θάνατό του).


Ο Βίνκενουγκ πρόσφερε αφειδώς την καλλιτεχνική «αίγλη» του στους νεαρούς «Πρόβος» μέχρι την αυτοδιάλυση του κινήματος τον Μάϊο του 1967. Τον Οκτώβριο του 1966 ωστόσο, ο τότε 20χρονος εκδότης της επίσημης και ομώνυμης επιθεώρησης του κινήματος («Provo») Ρομπ Στολκ (Robert Stolk, 1946 - 2001) αναστατώθηκε όταν φιλοξενήθηκε εκεί ένα κείμενο του ποιητή, με τον αβάσιμο φόβο ότι ο υπέρμαχος της «ψυχεδέλειας» Βίνκενουγκ θα μπορούσε να χρεώσει στους «Πρόβος» την κατηγορία ότι είναι… «ναρκομανείς». Πέρα από αυτές τις αφέλειες ωστόσο, οι «Πρόβος» αφομοίωσαν δυναμικά τις «βασικές αρχές» της ελευθερίας και αυτονομίας που ήδη από την προηγούμενη δεκαετία ευαγγελιζόταν ο Βίνκενουγκ, ο οποίος, όπως σημειώνουν αρκετοί μελετητές εκείνης της εποχής, απετέλεσε γι’ αυτούς «ένα είδος γκουρού». Για να τολμήσει εν ονόματι της αυτονομίας, ο φοιτητής Φιλοσοφίας εκείνη την


Ο Βίνκενουγκ (δεξιά) με τους Χανς Βερχάγκεν και Τζώνυ
Βαν Ντουρν στην Χάγη το 1968. Φωτό του Ben Wolff.
εποχή κύριος «Πρόβο» θεωρητικός Ρόελ Βαν Ντούϊν (Roeland Hugo Gerrit van Duijn, Roel van Duyn, 1943 - ), να απορρίψει την μαρξιστική ιδέα της οριζόντιας ισότητας, στεκόταν προηγουμένως ξεκάθαρα επάνω τις κατευθύνσεις του Βίνκενουγκ, που ο ίδιος, αντιστρατευόμενος τον υλικό ντετερμινισμό του Μαρξ, είχε πριν από μιάμιση δεκαετία (το 1950) αυτοδηλωθεί με σαφήνεια, σε μία επιστολή προς τον ποιητή Γιάν Έλμπουργκ (Joannes Gommert Elburg, 1919 - 1992), ως «μη-μαρξιστής».

«ΑΓΑΠΗ»

Το 1965 εξέδωσε μία συλλογή κειμένων του με τίτλο «Αγάπη» («Liefde. Zeventig dagen op ooghoogte»), στην οποία έδειχνε την οδό για την ανακάλυψη του εαυτού και της ωραιότητας πολλούς μήνες πριν την εμφάνιση των «χίπις» («hippies») στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (το πρώτο «Human Be - In» έγινε στο «Golden Gate Park» του Σαν Φραντσίσκο στις 14 Ιανουαρίου 1967). Στην «Αγάπη», η αυτο-ανακάλυψη αναδεικνύεται επαναληπτικά ως το απόλυτο εργαλείο, το μονοπάτι που οδηγεί «στην γνώση του εαυτού, του κόσμου και του Άλλου». Σε έναν κόσμο όπου «όλα είναι ρυθμός», ο άνθρωπος καλείται να σταθεί ως «αυθεντικός ρεαλιστής μέσα σε μιαν όμορφη παρουσία», προσηλωμένος μόνο στο «να μην αφήσει το πνεύμα του να πέσει χάμω πίσω του στην διάρκεια του ταξιδιού».

Το 1968 το λονδρέζικο χίπικο αντεργκράουντ περιοδικό «ΙΤ» ή «International Times» δημοσίευσε ένθετη την μπροσούρα του «Πώς να απολαύσεις την πραγματικότητα» («How to Enjoy Reality») με εικονογράφηση από τον Jean - Paul Vroom, στην οποία η πνευματική διαδρομή για μία ακόμη φορά αγκάλιαζε τα ευφορικά: «όσο πιο καθαρή είναι η αλήθεια τόσο πιο όμορφη είναι η ζωή, τόσο πιο εμφανής και επώδυνη η ασχήμια μέσα σε μερικούς ανθρώπους, θυματοποιημένους εραστές, κακοδιοχετευμένες ενέργειες… Το να καπνίσεις χόρτο δεν σου δίνει από μόνο του τις απαντήσεις, αν όμως όντως υπάρχει ένα κλειδί κατανοήσεων, γιατί να μην είναι αυτό το αθώο ιερό φυτό που καθαρίζει τον καθρέπτη σου για την ζωή και τον θάνατο… Θα προφητεύσεις όπως λέει ο Γκίνσμπεργκ, θα προφητεύσεις, κοιτάζοντας γενναία μέσα στην ίδια την καρδιά σου. Θα  προφητεύσουμε την αγάπη. Τα θαυματουργήματα. Τις ενεργοποιήσεις. Με τον πολύ δικό μας τρόπο!»  

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Την 1η Σεπτεμβρίου 1989 νυμφεύθηκε την κατά 26 χρόνια νεότερή του Edith Annalida Dorothée Ringnalda, σύντροφό του από τον Αύγουστο του 1987 και μέχρι τον θάνατό του. Είχαν προηγηθεί 5 ακόμη γάμοι του από τους οποίους είχε αποκτήσει και παιδιά. Μέχρι το τέλος του ίδιου έτους (1989) ταξίδεψαν μαζί στην Ινδονησία, τη Νότιο Αφρική, την Αίγυπτο, το Μαρόκο και την πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. με την θεατρική ομάδα «Dogtroep» την οποία διηύθυνε η Εντίθ. Στις αρχές του 1990 πάντως, υπέβαλε την παραίτησή της για να ζήσει όσο γίνεται περισσότερο χρόνο δίπλα του. 


Σαφώς αδικημένος από τον περιορισμό της γλώσσας, ο Βίνκενουγκ δεν έγινε ευρύτατα γνωστός όπως οι αγγλόφωνοι (κυρίως Αμερικανοί) «μπητ» ποιητές.

Δύο μόνο ποιήματά του φιλοξενήθηκαν στην ανθολογία «Εννέα Ολλανδοί Ποιητές» («Nine Dutch Poets», 1982) των εκδόσεων «City Lights Books» του Φερλινγκέτι, ενώ η πρώτη αγγλόφωνη ανθολογία της ποίησής του εκδόθηκε στην Μελβούρνη της Αυστραλίας μόλις το 1990 («Και το μάτι έγινε ουράνιο τόξο», «And the Eye Became a Rainbow», σε μετάφραση του Cornelis Vleeskens).



Πάνω: με την σύντροφό του Εντίθ Ριγκνάλντα

Αριστερά: με τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ τον Δεκέμβριο του 1982

Το 1997 αφιέρωσε στον Γκίνσμπεργκ μία συγκινητική νεκρολογία στην καθημερινή εφημερίδα «NRC Handelsblad» («Een grandioos adieu, april 11, 1997»), ενώ το 2004 ολοκλήρωσε μία μακρά, πολυετή (από το 1968) σειρά άρθρων του στο διμηνιαίο ολλανδικό περιοδικό «εσωτερισμού» «Brès» («Brès Planète» από το 1966 έως το 1971) γύρω από τις ψυχεδελικές εμπειρίες του.

Το 2004 η Ολλανδία τον τίμησε με τον τίτλο του επίσημου ποιητή της («Dichter des Vaderlands») και δύο χρόνια μετά (2006) εξέδωσε την τελευταία εν ζωή συλλογή του «Ηλιοδιαυγή» («Zonneklaar. Gedachten in het nieuwe millennium») στην οποία περιέλαβε και μεταφράσεις «μπητ» ποιητών (Κόρσο, Φερλινγκέτι, κ.ά.).

Παρά την μεγάλη ηλικία του, ο Βίνκενουγκ έκανε κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα αρκετές δημόσιες αναγνώσεις της ποίησής του, εμφανίστηκε στο ψηφοδέλτιο ενός μικρού κόμματος που υποστήριζε την πλήρη απελευθέρωση της χρήσης της κάνναβης στις γενικές εκλογές του 2006, το δε 2007 υποστήριξε δημόσια τις διαδηλώσεις ενάντια στην απόπειρα απαγόρευσης των ψυχεδελικών «μαγικών μανιταριών».

Λόγω κυκλοφοριακών προβλημάτων χρειάστηκε τον Ιούνιο του 2009 να του ακρωτηριάσουν χειρουργικά το ένα πόδι. Δέχθηκε στωϊκά τον ακρωτηριασμό του, χαρακτηρίζοντάς τον «μία ακόμη εμπειρία», ωστόσο έναν μήνα αργότερα, στις 12 Ιουλίου 2009, πέθανε σε ένα νοσοκομείο του Άμστερνταμ από εγκεφαλική αιμορραγία.

Στην κηδεία του παρέστησαν περισσότερα από χίλια άτομα, ενώ το φέρετρό του ήταν σκεπασμένο από λουλούδια, φύλλα κάνναβης και δεκάδες σημειώματα και ποιήματα των θαυμαστών του.

Χρησιμοποιώντας τα ίδια του τα λόγια (μέσα από το «Η καλή συμβουλή είναι σαν την φωτιά», «Goede raad is nuur: een poetische handreiking»), μπορεί κάποιος να περιγράψει τον Βίνκενουγκ ως «έναν καλλιτέχνη που χρησιμοποίησε την ποίηση ως μέσο για την αυτο-ταυτότητα και και την αυτο-εκπλήρωση, ως μέσο για την ανακάλυψη αυτής της ίδιας του της φωνής»:

«Διαρκώς αναμετρώ την αυτο-
εκτίμησή μου απέναντι στην ζωή
δεν ψεύδομαι πια, μήτε και
αλήθειες λέω και δεν χρησμοδοτώ»

διαβάζουμε στα «σκόρπια ποιήματα» («Vinkenoog verzameld: gedichten 1948 – 2008») που εκδόθηκαν έναν χρόνο πριν πεθάνει. Σε κάποιο σημείο (σελ. 40) του «Η καλή συμβουλή είναι σαν την φωτιά», με το οποίο επιδιώκει ο ποιητής, με τα δικά του λόγια, «να βοηθήσει άλλους αναζητητές να καταλάβουν και να υπομείνουν τον κόσμο», ο «μάγος» Βίνκενουγκ έχει αποθέσει το τελικό μυστηριακό μήνυμά του: «φρόντισε για τον συνάνθρωπο, φρόντισε για τον εαυτό σου».

Βλάσης Ρασσιάς, 2012


ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:

«Wondkoorts» (1950)
«Atonaal» (1951, επιμέλεια ανθολογίας ποίησης)
«Land zonder nacht» (1952)
«Heren Zeventien» (1953)
«Zo lang te water, een alibi» (1954)
«Lessen uit de nieuwe school van taboes» (1955)
«Tweespraak» (1956)
«Enkele reis Nederland» (1957)
«Onder eigen dak» (1957)
«Wij helden» (1957)
«Hoogseizoen» (1962)
«Drie staat tot een» (1962)
«Spiegelschrift» (1962)
«Het verhaal van Karel Appel» (1963)
«Preambuul voor een nieuwe wereld» (1963)
«Eerste gedichten» (1965)
«Liefde» (1965)
«The Book of Grass: An Anthology of Indian Hemp» (1967, επιμέλεια μαζί με τον George Andrews)
«Manifesten en manifestaties 1916 - 1966» (1967)
«Vogelvrij» (1967)
«Weergaloos» (1968)
«How to Enjoy Reality» (1968, με εικονογράφηση από τον Jean - Paul Vroom, μπροσούρα που εκδόθηκε ένθετη στο αντεργκράουντ περιοδικό «International Times»)
«Leven en dood van Marcel Polak» (1969)
«Het moederkruid» (1970)
«Aan het daglicht» (1971)
«Het hek van de dam» (1971)
«Tussen wit en zwart - het ABC van de I Ching» (1971)
«Wonder boven wonder» (1971)
«To Timothy Leary» (1972)
«Niet niets. De kunst van het sterven» (1974)
«Mij best» (1976)
«Het huiswerk van de dichter» (1978)
«De andere wereld» (1978)
«Levend licht» (1978)
«Bestaan en began» (1979)
«Jack Kerouac in Amsterdam» (1980)
«Tegen de wet» (1980)
«Moeder Gras» (1980)
«Poolshoogte / Approximations» (1981)
«Voeten in de aarde en bergen verzetten» (1982)
«Maandagavondgedichten» (1985)
«Jarings jaren '60» (1986)
«Stadsnatuur, dagboeknotities» (1986)
«Coito ergo Sum: samenspraak der eenwording» (1986)
«O boze droom» (1986)
«Leven en dood van Marcel Polak» (1987, βιογραφία)
«Heren zeventien, proeve van waarneming» (1987)
«Op het eerste gehoor» (1988)
«Brieven 1950 – 1956» (1989)
«Louter genieten» (1993)
«Het hoogste woord: De stem van Simon Vinkenoog» (1996)
«Vreugdevuur» (1998)
«Herem 'n tijd» (1998, συλλογή κειμένων)
«De ware Adam» (2000)
«Me and my peepee» (2001, μετάφραση ποιημάτων του Allen Ginsberg)
«Goede raad is nuur» (2004)
«Zonneklaar. Gedachten in het nieuwe millennium» (2006)
«Am*dam Madmaster» (2008)
«Vinkenoog verzameld: gedichten 1948 - 2008» (2008)
«Goede raad is nuur: een poetische handreiking» (2009)
«Hartslag: Verkenningen van een experimenteel 1949 – 1960» (2009)
«Ja! Bloemlezing met de laatste 19 gedichten» (2010)


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Europa Publications, «International Who's Who in Poetry 2005», London, 2004
Richard Neville, «Play Power. Exploring the international Undergorund», London, 1970
Jeff Nuttall, «Bomb Culture», London, 1968
Vincent Pieterse, «From Artist-as-leader to Leader-as-artist», Baarn, 2011
Roel van Duijn, «Provo; de geschiedenis van de provotarische beweging 1965-1967», Amsterdam, 1985
Διάφορα περιοδικά από το «Αρχείο Κοινωνικής Ιστορίας»




ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ: 

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ 

ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" 

ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993) 

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ