ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ Ο Μισέλ Ονφρέ γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1959 στο Αρζαντάν (Argentan) της Νορμανδίας από αγροτική οικογένεια και ήλθε σε άμεση επαφή με τον χώρο τον ιδεών στην εφηβεία του, όταν σε μία υπαίθρια αγορά της μικρής πόλης αγόρασε κάποια μεταχειρισμένα βιβλία του Νίτσε, του Μαρξ  και του Φρόϋντ: «Ο Νίτσε μού επέτρεψε να αποθεμελιώσω τις χριστιανικές αρχές με τις οποίες είχα μεγαλώσει, ο Μαρξ έδωσε απαντήσεις στα πολιτικά, εφηβικά μου ερωτήματα, όταν επαναστατούσα βλέποντας να εκμεταλλεύονται τον πατέρα μου που ήταν αγρότης και τη μητέρα μου που ήταν παραδουλεύτρα. Ο Φρόϋντ μού έμαθε πως το ότι αυνανιζόμουν πολύ συχνά, όπως κάθε έφηβος που σέβεται τον εαυτό του, όχι μόνο δεν ήταν αφύσικο αλλά αντίθετα ήταν κάτι τελείως φυσιολογικό...». ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ Σπούδασε Φιλοσοφία και εν συνεχεία δίδαξε το συγκεκριμένο αντικείμενο από το 1983 έως το 2002 στο ιδιωτικό καθολικό τεχνικό λύκειο της Αγίας

Ουρσουλίνας της Καέν. Τον Οκτώβριο του 2002 ίδρυσε με ομοϊδεάτες του το «Λαϊκό Πανεπιστήμιο της Καέν» («Université Ρopulaire de Caen»), φιλοδοξώντας να κάνει την Φιλοσοφία οικονομικά ευκολοπρόσιτη και κυρίως κατανοητή σε κάθε πολίτη με μεσαία τουλάχιστον μόρφωση. Το «Λαϊκό Πανεπιστήμιο» απέκτησε το 2004 και ιδεολογικό μανιφέστο, το «La communauté philosophique» που συνέγραψε ο ίδιος ο Ονφρέ.

ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΣΗ

Ο Ονφρέ έχει αναπτύξει την θεωρία του «Ηθικού Ηδονισμού», προτείνοντας μία στάση ζωής και αισθητική προσανατολισμένες στον «αισθησιακό πραγματισμό». Ο τελευταίος απαλλάσσει τους ανθρώπους από τις καθεστωτικές ή κατασταλτικές αναστολές που έχει προκαλέσει ο Μονοθεϊσμός και οδηγεί σε έναν διαφορετικό ηθικό κώδικα, βασισμένο αποκλειστικά και μόνον στις πραγματικές και ιδίως πρωταρχικές ανάγκες του ανθρώπου.

Ο Ονφρέ θεωρεί τον εαυτό του «νιτσεϊστή της Αριστεράς» και τέκνο του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, ορίζει δε ως στόχο του την απαλλαγή της ανθρωπότητας από τα θεολογικά κατάλοιπα που καταδυναστεύουν ακόμα και σήμερα τις κοινωνίες, καθώς και το οριστικό ξεπέρασμα της μακρόχρονης σκοτεινής «περιόδου του Μονοθεϊσμού», που προκάλεσε θηριωδίες και καταπίεση: «η χριστιανική αυτοκρατορία του Μεγάλου Κωνσταντίνου υπήρξε το πρώτο ολοκληρωτικό κράτος στην Ιστορία του δυτικού κόσμου», τόνισε στην διάλεξη «Οι ηδονιστές στην πυρά;» που έδωσε στην Αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας του Μεγάρου Μουσικής των Αθηνών, την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2006.

Για τον Ονφρέ, που δηλώνει λάτρης των Ελλήνων «προσωκρατικών» φιλοσόφων αλλά και του Επίκουρου, οι 3 μονοθεϊστικές Θρησκείες (Χριστιανισμός, Ιουδαϊσμός και Μωαμεθανισμός) παράγονται από την ίδια μήτρα, τον ολοκληρωτισμό και παραπέμπουν σε κλειστές κοινωνίες, όπου οι κοινωνικές δομές είναι καθορισμένες εκ των άνω και ιεραρχημένες με βάση την υποταγή ή την υπακοή, σε κοινωνίες που θεωρούν εχθρικές όλες τις ιδέες που έχουν παγκόσμια απήχηση, καθώς επίσης και την Φιλοσοφία στο σύνολό της.

Εκείνο στο οποίο καλεί ο Ονφρέ είναι μία μετα-μονοθεϊστική εποχή της ανθρωπότητας, στην οποία όχι απλώς θα υπάρχει αποποίηση της πίστης, αλλά επιπλέον οι άνθρωποι θα έχουν καταφέρει να καθαρίσουν την καθημερινή ζωή τους από το έθος των μονοθεϊστών.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ

Στην φιλοσοφία του αντιλαμβάνεται την προοδευτική πολιτική ως αλυσίδα μικρο-επαναστάσεων, δηλαδή προσωπικών επαναστάσεων ατόμων ή μικρο-ομάδων που, αντίθετα από το ασκητικό ιδανικό που προωθεί η κρατούσα («πλατωνοχριστιανική») σχολή σκέψης, βιώνουν και διαδίδουν ηδονιστικές και ελευθεριακές αξίες. Ο ίδιος χρησιμοποιεί για τις απόψεις του τον όρο «Μεταναρχισμός» («Postanarchisme»), καλώντας σε μια «νιτσεϊκή επανάσταση» και έναν «πολιτικό ηδονισμό» που θα θέσουν οριστικά τέλος στις μοναδικές αλήθειες και τις ασκητικές χριστιανικές αντιλήψεις.

Παρά πάντως τις ελευθεριακές απόψεις του, υποστήριξε το 2002 στις γαλλικές προεδρικές εκλογές τον Ολιβιέ Μπεζανσενό (Olivier Besancenot, 1974 -  ), υποψήφιο της τροτσκιστικής «Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας» («Ligue Communiste Révolutionnaire», LCR), η υποστήριξη των ανθρώπων της οποίας συνετέλεσε στην υλοποίηση του ««Λαϊκού Πανεπιστημίου της Καέν».

ΚΡΙΤΙΚΗ ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ Ο Ονφρέ εκφράζει έναν φωτισμένο ιδιότυπο «αθεϊσμό», που τον καθιστά επαρκώς ικανό και οξυδερκή ώστε να κάνει σαφή διάκριση μεταξύ Μονοθεϊσμού και Πολυθεϊσμού όποτε στρέφεται ενάντια στην «θρησκεία», αλλά και επαρκώς ικανό ν’ αντιληφθεί την επικινδυνότητα ενός αθεϊστικού πρωτογονισμού που τσουβαλιάζει και θέλει να εξαφανίσει κάθε πνευματική διάσταση της ανθρώπινης ζωής. Ο Ονφρέ καταδικάζει τις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες γιατί πιστεύει πως «έχουν γεμίσει τον κόσμο με πόνο», αλλά δεν αγνοεί πως και ο αθεϊσμός, όπως αυτός της Σοβιετικής Ενωσης, μπορεί να οδηγήσει σε αρνητικά αποτελέσματα: «καταγγέλλω επίσης και τον σοβιετικού τύπου αθεϊσμό… Η δική μου τοποθέτηση έχει να κάνει με τις λογικές του φιλοσοφικού και πνευματικού αγώνα. Επ’ ουδενί λέω ότι η άθεη εποχή της Σοβιετικής Ενωσης ήταν καλύτερη, όπως και επ’ ουδενί λέω ότι ο αθεϊσμός οδηγεί σε έναν επί γης Παράδεισο. Κάποιες πολύ σκοτεινές φάσεις της Ιστορίας οφείλονταν ακριβώς στον αθεϊσμό».

ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ

Έκανε αισθητή την παρουσία του στην γαλλική βιβλιογραφία το 1989 με το δεύτερο κατά σειρά βιβλίο του «Φυσιολογία του Ζωρζ Παλάντ. Πορτραίτο ενός νιτσεϊστή της Αριστεράς» («Physiologie de Georges Palante, portrait d’ un nietzchéen de gauche») με θέμα τον αυτόχειρα ιντιβιντουαλιστή φιλόσοφο και κοινωνιολόγο Παλάντ (Georges Toussaint Léon Palante, 1862 – 1925). Ακολούθησε η βράβευσή του το 1993 με το «Prix Médicis» για το προ διετίας εκδοθέν «La sculpture de soi: la morale esthétique».

Μετά από 9 άλλα βιβλία του, προκάλεσε το έτος 2000 νέα συζήτηση γύρω από τις θέσεις του όταν εξέδωσε το βιβλίο του «Η αναζήτηση των ηδονών. Η δημιουργία ενός ηλιακού ερωτισμού» («Théorie du corps amoureux: pour une érotique solaire»). Σε αυτό το βιβλίο ο Ονφρέ καταγγέλλει τον Χριστιανισμό ότι έχει μολύνει τη σεξουαλική ζωή και παράλληλα εισαγάγει τον όρο «ηλιακός ερωτισμός» («érotique solaire»), τον οποίο ο ίδιος ορίζει ως αισθησιακό Διαφωτισμό, με την μορφή μιας απόλαυσης «που δεν βλάπτει ούτε τον εαυτό μας ούτε τον άλλον» αλλά και ενός «ελεύθερου τρόπου διάθεσης του εαυτού, της ψυχής, του κορμιού, αυτής εν τέλει της ίδιας της ζωής»: «ας πούμε ότι προτείνω μια μεταχριστιανική ηθική που έχει αποβάλει την υποχρέωση της αγάπης του πλησίον, της συγχώρησης, του μίσους για τον εαυτό μας και για το σώμα μας, μια ηθική που δίνει επιλογές και δεν μας τιμωρεί με ενοχές, μια ηθική της λήθης που δεν συγχωρεί, αλλά μας επιτρέπει να ζήσουμε χωρίς εκείνα τα πάθη που προκαλούν θλίψη, μια διαϋποκειμενικότητα στην οποία οι επιθυμίες, οι απολαύσεις και το σώμα είναι σύντροφοι και όχι εχθροί» (εφημερίδα «Βήμα της Κυριακής», 19.11.2006).

Δείχνοντας την πύλη της απελευθέρωσης προς την κατεύθυνση του ιερού ερωτισμού των στρατιωτικά νικημένων πολυθεϊστών, ο Ονφρέ επισημαίνει ότι η εκχριστιανισμένη ανθρωπότητα παραμένει ερωτευμένη μόνο με το απονεκρωμένο σώμα του Χριστού, ένα σώμα που αρνείται τον εαυτό του και, φυσικά, τον έρωτα, και επιπροσθέτως προσπαθεί αυτή να μιμηθεί ένα πτώμα, οδηγώντας κάθε μέλος της, κάθε κατεστραμμένο άνθρωπο στον «μηδενισμό της σάρκας»: «Ο Χριστιανισμός αρνήθηκε την σάρκα, τα σώματα, απαίτησε την αγαμία, την εγκράτεια, την αγνότητα. Θεωρητικοποίησε το μίσος κατά των γυναικών, έχτισε ένα εννοιολογικό οικοδόμημα αντιφεμινιστικό και φαλλοκρατικό. Στιγμάτισε δημοσίως την επινόηση της ευφυΐας, ένα προϊόν που σφραγίστηκε ρητά από την Εύα. Δόξασε το άρρωστο, ακρωτηριασμένο, βασανισμένο, εξευτελισμένο σώμα. Απόλαυσε το μαρτύριο. Μετέτρεψε τη σεξουαλικότητα σε κατάρα. Καταδίωξε μέχρι θανάτου κάθε εραστή της ζωής, κάθε αγάπη για το σώμα, κάθε ενθουσιασμό για την ζωή… διεκήρυξε τη μη καθαρότητα των γυναικείων οργάνων, αυτών των απαράμιλλων ανθών της σάρκας. Απαγόρευσε τα μοναδικά χάδια, τα φιλιά του φωτός, τις σαρκικές τρυφερότητες, το μοίρασμα των ηδονών. Εφηύρε έναν νυχτερινό έρωτα που μέσα στο σκοτάδι του τα σώματά μας συνεχίζουν να κείτονται σαν μέσα σε ένα σάβανο χωρίς αρώματα».

Απέναντι σε αυτή την φρίκη ο Ονφρέ ορθώνει την υγεία των «παγανιστικών» ερωτικών αντιλήψεων της Ελλάδας και της Ρώμης, αλλά κυρίως των ερωτικών γλυπτών στους Ναούς των Ινδουϊστών, όπου η θετικότητα της ηδονής «οδηγεί σε ένα είδος οικοσοφίας, σε μια παγκόσμια, κοσμική σοφία, όπου τα μέρη της φύσης συνυπάρχουν αρμονικά σε μια μεγάλη Ενότητα».

Την άνοιξη του 2005 ο Ονφρέ έγινε διεθνώς γνωστός με το βιβλίο του «Πραγματεία της Αθεολογίας» («Traité d’ athéologie») που επί αρκετούς μήνες ήταν πρώτο στην αγοραστική προτίμηση του γαλλικού αναγνωστικού κοινού και ακολούθησε ανάλογη αποδοχή από το ιταλικό κοινό έπειτα από την έκδοση της ιταλικής μετάφρασης τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Στην «Πραγματεία της Αθεολογίας» ο Ονφρέ απαγγέλλει κατηγορία ενάντια στις μονοθεϊστικές Θρησκείες ότι έχουν εδώ και αιώνες γεμίσει τον κόσμο με πόνο, παρουσιάζοντας ως πρόβλημα την ευχαρίστηση, ως αμάρτημα την επιθυμία και ως κατοικία του κακού το ανθρώπινο σώμα.

Ο ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΣ ΩΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ Από συνέντευξή του στον Γιώργο Αρχιμανδρίτη για την εφημερίδα «Βήμα της Κυριακής» (19.11.2006) λίγες ημέρες πριν την αθηναϊκή διάλεξή του «Οι ηδονιστές στην πυρά;» διαβάζουμε: «Οι άνθρωποι έχουν μια φοβερή δύναμη να διατηρούν ψευδαισθήσεις. Εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν ότι ένας Θεός μπορεί να χωρίσει στα δύο τη θάλασσα για να περάσει ο λαός του, ότι ένας άνθρωπος μπορεί να πεθάνει και να αναστηθεί την τρίτη ημέρα, ότι αν σκοτώσεις έναν κακοποιό ανοίγουν για σένα οι πόρτες του Παραδείσου, όπου σε περιμένουν δεκάδες νεαρές παρθένες... Όλα αυτά δεν είναι παραμύθια για παιδιά; Εκατομμύρια άνθρωποι χτίζουν τις ζωές τους σύμφωνα με αυτά τα δημιουργήματα της φαντασίας, που επηρεάζουν την πραγματικότητα».

«Άθεος είναι αυτός που δηλώνει πως ο Θεός δεν υπάρχει, ότι είναι δημιούργημα της φαντασίας των ανθρώπων, που θέλουν να πιστεύουν ότι θα συνεχίσουν να ζουν μετά τον θάνατο. Ο άθεος δηλώνει πως δεν υπάρχει άλλος κόσμος πέρα από τον δικό μας και ότι δεν πρέπει να ζητάμε αποδείξεις από αυτούς που λένε ότι κάτι δεν υπάρχει αλλά από αυτούς που ισχυρίζονται πως αυτό το κάτι υπάρχει».

«Το Ισλάμ, ο Χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός κατέστρεψαν το σώμα, περιφρόνησαν τη ζωή που ζούμε εδώ και τώρα, καταδίκασαν τα πάθη, τις ηδονές, τις ορμές, υποβίβασαν την γυναίκα, φυλάκισαν την εξυπνάδα και την λογική για να πολεμήσουν τους αντιπάλους τους, εμπόδισαν την επιστήμη να αναπτυχθεί, εμπόδισαν την πρόοδο... Το αποτέλεσμα είναι τελικά αρνητικό, αλλά σημασία δεν έχει το παρελθόν αλλά το μέλλον: πρέπει να αποφύγουμε τις βλαπτικές μονοθεϊστικές κατευθύνσεις του παρελθόντος».

«Η θρησκεία δεν επηρεάζει τον εγκέφαλο, την ψυχή, το πνεύμα και το σώμα μόνο των πιστών που ακολουθούν το τυπικό της. Η επιβολή μιας ομοιόμορφης άποψης για το σώμα πάει πολύ πιο μακριά από ό,τι φανταζόμαστε και γίνεται με πλάγια μέσα. Επιφέρει ρήξη του ατόμου με το πραγματικό του σώμα, δημιουργώντας του την επιθυμία για ένα σώμα αγγελικό, έξω από τον χρόνο και τα πάθη. Αυτό το ιδανικό σώμα, που δεν ακολουθεί τους νόμους του χρόνου και της γήρανσης, δεν εξυμνεί τελικά και η κοινωνία της κατανάλωσης; Για το ίδιο σώμα πρόκειται... Η επιθυμία είναι ένταση και πρόβλημα, ενώ η απόλαυση είναι απάντηση και λύση. Η φιλοσοφία της επιθυμίας είναι χριστιανική, ενώ η φιλοσοφία της απόλαυσης είναι μεταχριστιανική...».

ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΣΑΡΛΟΤ ΚΟΡΝΤΑΙ

Το 2009 συνέγραψε ένα ακόμη «έκκεντρο» κείμενο, το «La religion du poignard: éloge de Charlotte Corday» (που στα ελληνικά εκδόθηκε ως «Η Θρησκεία του Στιλέτου»), στο οποίο υπερασπίζεται την Σαρλότ Κορνταί (Charlotte Corday 1768 – 1793), την «γιρονδίνα» δολοφόνο του ιακωβίνου επαναστάτη και εκδότη του «Φίλου του Λαού» Ζαν - Πωλ Μαρά (Jean - Paul Marat, 1743 – 1793). Στο εγκώμιό του αυτό, προσπαθώντας να δικαιώσει την καταγόμενη από την Καέν 25χρονη δολοφόνο, ο Ονφρέ, παρά το ότι ο ίδιος δηλώνει τέκνο της Γαλλικής Επανάστασης,  κατεδαφίζει ηθικά το θύμα, δημιουργώντας μία μεγάλη ανατροπή των στερεότυπων για τους ηγέτες της μεγάλης Επανάστασης.

ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ

Μία από τις καλύτερες στιγμές του Ονφρέ ήταν όταν δημοσίευσε στις 25 Νοεμβρίου 2009 στην εφημερίδα «Λε Μοντ» μια ανοιχτή επιστολή του προς τον δεξιό Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί (Nicolas Sarkozy) που υποκριτικά είχε προτείνει μεταθανάτια τιμή στον Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus, 1913 - 1960) με μεταφορά των λειψάνων του στο «Πάνθεον» του Παρισιού: «Γνωρίζετε καλά, κύριε πρόεδρε, τον άνθρωπο που θέλετε να τιμήσετε; Ο Καμύ υπερασπίστηκε την ελευθερία αλλά και τη δικαιοσύνη. Γι’ αυτόν, η ελευθερία χωρίς δικαιοσύνη είναι η αγριότητα του πιο ισχυρού, ο θρίαμβος του οικονομικού φιλελευθερισμού, ο νόμος των συμμοριών. Και η δικαιοσύνη χωρίς ελευθερία είναι η κυριαρχία των στρατοπέδων, των συρματοπλεγμάτων. Η κοινωνία μας, αυτή που εσείς επίσημα εκπροσωπείτε, κύριε πρόεδρε, δεν είναι ελεύθερη παρά μόνο για τους ισχυρούς και είναι άδικη για τους πιο αδύναμους, οι οποίοι άλλωστε στερούνται όλο και περισσότερο την ελευθερία... Γνωρίζετε ότι ο Αλμπέρ Καμύ, που συχνά παρουσιάζεται από διάφορους μόνον ως αντιμαρξιστής, ήταν επίσης φλογερά αντιαμερικανός, όχι επειδή δεν αγαπούσε τον αμερικανικό λαό, αλλά γιατί απεχθανόταν τον Καπιταλισμό, τον θρίαμβο του χρήματος - μονάρχη, την θρησκεία του καταναλωτισμού, τον φιλελεύθερο ιμπεριαλισμό που θέλει να επιβληθεί παντού στον πλανήτη και που χαρακτηρίζει όλες σχεδόν τις αμερικανικές κυβερνήσεις; Αυτόν τον Καμύ, τον αγαπάτε;»

ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΦΡΟΫΔΙΣΜΟ Τον Απρίλιο του 2010 κυκλοφόρησε το ογκωδέστατο (600 σελίδων) βιβλίο του «Το λυκόφως ενός ειδώλου, το φροϋδικό μύθευμα» («Le Crepuscule d' une idole, l' affabulation freudienne») με το οποίο αμφισβήτησε επιστημονικά αλλά και ηθικά τον πολυδιαφημισμένο Σίγκμουντ Φρόϋντ (Sigmund Freud 1856 – 1939) - «λιθοβόλησε την ψυχανάλυση» ή «πυροβόλησε τον πατέρα Φρόϋντ» κατά τους τίτλους των μεγάλων εφημερίδων της Γαλλίας. Έχοντας εξετάσει από δεκάδες πηγές τις οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές και επιστημονικές σχέσεις του «πατέρα της Ψυχανάλυσης», ο Ονφρέ τον χαρακτηρίζει, «απατεώνα», «μισογύνη», «ψεύτη», «ομοφοβικό» κ.ά. και εν τέλει «αντιδραστικό άνθρωπο» που απλώς κατόρθωσε να επιβάλει ως σημαντικό τον εγωκεντρικό και νάρκισσο εαυτό του, έναν «δογματικό άνθρωπο που κατόρθωσε να παραπλανήσει έναν ολόκληρο πολιτισμό». Έχοντας καταρρίψει όχι μόνο τις βάσεις της φροϋδικής θεωρίας («θανάτωση του πατέρα», «οιδιπόδειο σύμπλεγμα», κ.ά.), αλλά και αυτή την ίδια την

«προοδευτικότητα» του Φρόϋντ (που είχε ιδιοχείρως αφιερώσει ένα αντίτυπο του βιβλίου του στον Μπενίτο Μουσολίνι), ο Ονφρέ δέχθηκε βεβαίως την αντεπίθεση της ομόφυλης και ομοϊδεάτισσας του Φρόϋντ Ελιζαμπέτ Ρουντινεσκό (Elizabet Rudinesko, ψυχαναλύτριας και ακαδημαϊκού), που σε έναν γεμάτο προσβλητικά υπονοούμενα λίβελλο που δημοσίευσε στο «Nouvel Observateur» απεκάλεσε τον Ονφρέ «επηρμένο», «ηδονιστή και αυνανιστή» και, βεβαίως κατά τα ειωθότα, «αντισημίτη». Ο υβριζόμενος απάντησε μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας «Λε Μοντ» («Le Monde»): «η κυρία Ρουντινεσκό χωρίζει την ανθρωπότητα στα δύο, σε Εβραίους και αντισημίτες. Καθώς δεν έχω την τιμή να είμαι Εβραίος, πρέπει οπωσδήποτε να είμαι αντισημίτης. Διαλεκτική απαράμιλλη, την οποία διδάχτηκε στη διάρκεια της μακράς θητείας της στο γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα της εποχής του σταλινισμού».

Επίθεση στον Ονφρέ έκαναν και άλλοι Γαλλο-εβραίοι, όπως ο Ζακ - Αλαίν Μιλέρ (Jacques - Alain Miler, γεν. 1944, ψυχαναλυτής, μέλος της «Σχολής του Φροϋδικού Αιτίου»), ο Αλαίν Φινκελκράουτ (Alain Finkielkraut, γεν. 1949, συγγραφέας) και βεβαίως επίσης ο γνωστός Μπερνάρ - Ανρί Λεβί (Bernard - Henri Lévy, γεν. 1948), ένας από τους περιβόητους «Νέους Φιλοσόφους» («Nouveaux Philosophes») στα τέλη της δεκαετίας του 1970, υιός πολυεκατομμυριούχου, που στο ξεκίνημα της πριμοδοτημένης συγγραφικής σταδιοδρομίας του διατεινόταν ότι για να απομακρυνθεί η Ευρώπη από τον ολοκληρωτισμό πρέπει να εγκαταλείψει για πάντα την αρχαία Ελλάδα και να επιστέψει στο… εβραϊκό «Τορά»! Με κείμενό του στο περιοδικό «Le Point» ο Λεβί, τον οποίο παλαιότερα ο Ονφρέ είχε αποκαλέσει «εκπρόσωπο της Αριστεράς του χαβιαριού, στον οποίο το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο του Λεπέν οφείλει σημαντικό μέρος της πολιτικής του διόγκωσης», χαρακτήρισε το βιβλίο του Ονφρέ «απλοϊκό, παιδαριώδες, τετριμμένο, συχνά στα όρια του φαιδρού, εμπνευσμένο από θεωρίες συνωμοσίας».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Σημαντικότερο στο όλο πνευματικό έργο του Ονφρέ είναι το ότι η ιδιαίτερη ελευθεριακή θέασή του τον κάνει ικανό να δει πως η δήθεν «προηγμένη» εποχή μας δεν είναι μια εποχή «θανάτου» του Θεού του Μονοθεϊσμού, όπως θα το’ θελε ο Νίτσε, αλλ’ αντίθετα μια εποχή έξαλλης επιστροφής του, μέσα ακόμα και από «εκκοσμικευμένες» μορφές του Μονοθεϊσμού (λ.χ. «ψυχανάλυση»), στα στερεότυπα του οποίου παραμένει εγκλωβισμένη η συντριπτική πλειοψηφία των σύγχρονων διανοουμένων. Δίχως κατ’ ουσία ν’ αντιμετωπίζουν αντίσταση, οι μονοθεϊστές θεοκράτες παράγουν τώρα για μία ακόμη φορά πολιτικά αποτελέσματα, ενώ ο εκδικητικός Θεός τους επιστρέφει για να σπείρει παντού τον πρωτογονισμό της σκέψης και του λόγου, τον ολοκληρωτισμό, τον φανατισμό και τον τρόμο.

Πολύ ενδιαφέρουσα τέλος είναι και η θέση που έχει καταθέσει ο Ονφρέ για την εθνική ταυτότητα: «Κατά την γνώμη μου, υπάρχουν δύο τρόποι για να αντιληφθεί κανείς την ταυτότητα. Είναι η εξ αίματος ταυτότητα και η άλλη της λογικής και του πνεύματος. Έτσι λοιπόν θεωρώ θεμιτό να συζητήσει κανείς τι είναι η Γαλλία και πώς λειτουργεί. Και δεν σημαίνει ότι επειδή η Δεξιά και ή άκρα Δεξιά προσδιόρισαν μια κάποια ιδέα της γαλλικής ταυτότητας, πρέπει να τις αφήσουμε να έχουν μόνον αυτές λόγο για το θέμα. Είναι μια καλή ευκαιρία να πούμε πως η Γαλλία είναι η Γαλλική Επανάσταση, είναι μια κάποια αντίληψη του δημοκρατικού πολιτεύματος, το οποίο περιλαμβάνει ευρύτητα πνεύματος, αλληλεγγύης και αδελφότητας. Σήμερα η εθνική ταυτότητα δεν πάει πολύ καλά γιατί έχουμε αφήσει αυτό το ζήτημα στην Δεξιά και την άκρα Δεξιά, ενώ η Αριστερά θεωρεί πως και μόνο να μιλάς γι’ αυτό το θέμα ισοδυναμεί με ακροδεξιές αντιλήψεις, κάτι που δεν αληθεύει. Αν αρνηθούμε την συμμετοχή μας στην συζήτηση, δεν θα υπάρχει άλλος προσδιορισμός πέραν εκείνου της Ακροδεξιάς, δηλαδή ρατσιστικός. Δεν πιστεύω ότι το κράτος συμμετέχει στην δημιουργία της εθνικής ταυτότητας. Είναι δουλειά των πολιτικών κομμάτων, των πολιτών, των φιλοσόφων, των κοινωνιολόγων να ασχοληθούν με αυτή την συζήτηση».


Βλάσης Γ. Ρασσιάς, 2011


ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:

Le ventre des philosophes, critique de la raison diétététique (1989), στα ελληνικά «Η κοιλιά των φιλοσόφων. Κριτική του διαιτητικού λόγου», Αθήνα, 2007
Physiologie de Georges Palante, portrait d'un nietzchéen de gauche (1989)
Cynismes, portrait du philosophe en chien (1990)
L'art de jouir : pour un matérialisme hédoniste (1991)
La sculpture de soi : la morale esthétique (1991)
L'œil nomade : la peinture de Jacques Pasquier (1992)
La raison gourmande, philosophie du goût (1995)
Ars moriendi : cent petits tableaux sur les avantages et les inconvénients de la mort (1995)
Métaphysique des ruines : la peinture de Monsu Désidério (1995)
Les formes du temps : théorie du Sauternes (1996)
Journal Ηédoniste I: Le désir d'être un volcan (1996)
Politique du rebelle : traité de résistance et d'insoumission (1997)
Journal Ηédoniste II: Les vertus de la foudre (1998)
À côté du désir d'éternité : fragments d'Égypte (1998)
Théorie du corps amoureux : pour une érotique solaire (2000), στα ελληνικά «Η αναζήτηση των ηδονών. Η δημιουργία ενός ηλιακού ερωτισμού», Αθήνα, 2008
Prêter un livre n'est pas voler son auteur (2000)
Antimanuel de philosophie : leçons socratiques et alternatives (2001)
Journal Ηédoniste III: L'archipel des comètes (2001)
Célébration du génie colérique : tombeau de Pierre Bourdieu (2002)
L'invention du plaisir : fragments cyréaniques (2002)
Esthétique du Pôle nord : stèles hyperborréennes (2002)
Splendeur de la catastrophe : la peinture de Vladimir Vélikovic (2002)
Les icônes païennes : variations sur Ernest Pignon-Ernest (2003)
Archéologie du présent, manifeste pour l'art contemporain (2003)
Féeries anatomiques (2003)
La philosophie féroce (2004)
La communauté philosophique (2004), στα ελληνικά «Η δύναμη της ύπαρξης. Ηδονιστικό μανιφέστο», Αθήνα, 2009
 Traité d’ athéologie (2005), στα ελληνικά «Πραγματεία Περί Αθεολογίας. Μεταφυσική της μεταφυσικής», Αθήνα, 2006 
Théorie du voyage: poétique de la géographie (2005)
La contre histoire de la philosophie I: Les Sagesses Antiques (2006)
La contre histoire de la philosophie II: Le Christianisme hédoniste (2006)
La puissance d'exister, Paris (2006)
Journal Ηédoniste IV: La lueur des orages désirés (2007)
La contre histoire de la philosophie IIΙ: Les libertins baroques (2007)
La contre histoire de la philosophie IV: Les Ultras des Lumières (2007)
La contre histoire de la philosophie V: L’Eudémonisme social (2008)
La contre histoire de la philosophie VI: Les Radicalités existentielles (2009)
La religion du poignard: éloge de Charlotte Corday (2009), στα ελληνικά «Η Θρησκεία του Στιλέτου. Εγκώμιον Σαρλό Κορνταί», Αθήνα, 2011
Nietzsche: Se créer Liberté (2010)
Le crépuscule d’ une idole. L’ affabulation freudienne (2010)
Apostille au Crépuscule. Pour une psychanalyse non freudienne (2010)