Λεό Φερρέ
(Léo Ferré, Monaco, 24 Αυγούστου 1916 – Castellina-in-Chianti Toscane, 14 Ιουλίου 1993). Γάλλος ποιητής του έρωτα και της αναρχίας, μουσικός συνθέτης και τραγουδιστής.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ Το 1947, συγκινημένος από τα όσα είχε ακούσει και διαβάσει για τον προ μιας δεκαετίας Ισπανικό Εμφύλιο, έγραψε το πρώτο του αναρχικό τραγούδι με τίτλο «Mon général», το οποίο πολύ αργότερα, το 1962, θα λογοκριθεί ως «αντιμιλιταριστικό». Την δεκαετία του 1950, η οποία ξεκίνησε με το πρώτο του διαζύγιο και την γνωριμία του με την Madeleine Rabereau που θα γίνει η δεύτερή του σύζυγος, άρχισε πλέον να ηχογραφεί με το όνομά του και παρήγαγε δύο μουσικά άλμπουμς με ποίηση του Αραγκόν και του Μπωντλαίρ.
το 1983 μία συναυλία για την οικονομική υποστήριξή του, την οποία παρακολούθησαν 6.500 θεατές. ΦΙΛΟΖΩΟΣ Ο Φερρέ υπήρξε επίσης μεγάλος φίλος των ζώων, τα οποία θεωρούσε ισότιμα των ανθρώπων. Πάντοτε συντηρούσε κατοικίδια ζώα, ακόμα και έναν χιμπαντζή κατά την δεκαετία του 1960, τον «Πεπέ» («Pépée»), τον οποίο όμως τού σκότωσε από απέχθεια «για την ζωώδη συμπεριφορά του» (…) η τότε σύζυγός του (Madeleine Rabereau) τον Απρίλιο του 1968, πράξη που στάθηκε η αιτία για το μεταξύ τους άμεσο διαζύγιο, το δεύτερο δικό του. Την επόμενη χρονιά, ο Φερρέ έγραψε για τον νεκρό του φίλο «Πεπέ» το ομώνυμο τραγούδι, μια συγκινητική νεκρολογία που έμοιαζε να απευθύνεται σε άνθρωπο.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ: Πoίηση: «Poètes... vos papiers !», 1956 «La Nuit», 1956 «Testament phonographe», 1980 «La Mauvaise Graine», 1993 «Les Noces de Londres», «Alma Matrix», «Marie-Jeanne», 2000, μετά θάνατον «Lettres non postées», 2006 Μουσικά άλμπουμς: «Le temps des roses rouges», 1950 «Premières chansons», 1953 «Paris Canaille», 1953 «Le Piano du pauvre», 1954 «Les fleurs du mal (Léo Ferré chante Baudelaire) », 1957 «La Chanson du mal-aimé, de Guillaume Apollinaire», 1957 «Paname», 1960 «Les chansons d'Aragon chantées par Léo Ferré», 1961 «Les chansons interdites et autres», 1961 «Léo Ferré à l'Alhambra», 1961 «Verlaine et Rimbaud chantés par Léo Ferré», 1964 «Ferré 64», 1964 «1916-19..», 1966 «Léo Ferré», 1967 «Léo Ferré chante Baudelaire», 1967 «L'album blanc», 1969 «Les Douze Premières Chansons de Léo Ferré», 1969 «Ferré 69», 1969 «Recital Bobino 69», 1969 «Amour anarchie Ι», 1970 «Amour anarchie ΙΙ», 1970 «La solitude», 1971 «La Chanson du Mal Aimé», 1972 «Avec le temps», 1972 «Il n'y a plus rien», 1973 «Et basta!», 1973 «Seul en scène Léo Ferré 73», 1973 «L'espoir», 1974 «Ferré muet», 1975 «Je te donne», 1976 «La Musica mi prende come l'amore», 1977 «La frime», 1977 «Il est six heures ici et midi à New York», 1979 «La violence et l'ennui», 1980 «Le bateau ivre», 1982 «L'Opéra du Pauvre», 1983 «Ferré 84 enregistrement public au Théâtre des Champs-Elysées», 1984 «L'imaginaire», 1984 «Ludwig», 1984 «Les loubards», 1985 «Léo Ferré au Théâtre libertaire de Paris», 1986 «On n'est pas sérieux quand on a dix-sept ans», 1987 «Les vieux copains», 1990 «Une saison en enfer», 1991 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Robert Belleret, «Léo Ferré, une vie d'artiste», εκδόσεις «Actes Sud», Arles, 1996 Louis-Jean Calvet, «Léo Ferré», εκδόσεις «Flammarion», Paris, 2003 Yann Valade, «Léo Ferré, la Révolte et l'Amour», εκδόσεις «Les Belles Lettres», Paris, 2008 ![]() ΛΕΟ ΦΕΡΡΕ : «Η ΜONAΞΙΑ» Είμαι από μία χώρα αλλιώτικη απ’ την δική σας μία αλλιώτικη γειτονιά μία αλλιώτικη μοναξιά ανακαλύπτω απόψε δρόμους που θα διαβώ του δικού σας κόσμου πια δεν είμαι μα προσμένω αποτελέσματα μεταλλάξεων βιολογικά βολεμένος με την ιδέα που έχω για την βιολογία κατουράω, χύνω και κλαίω υπάρχει άραγε κάποια ανάγκη να φτιάξουμε τις ιδέες μας λες και τάχα ήταν βιομηχανοποιημένα προϊόντα; εγώ έτοιμος είμαι πάντως να σας προμηθεύσω τα καλούπια μα… η μοναξιά… τα καλούπια αυτά είναι καινούργιου τύπου, σας το λέω πως χύθηκαν αύριο το πρωϊ κι αν δεν διαθέτετε απ’ απόψε την σχετική αίσθηση διάρκειας δεν κάνει να σας την μεταδώσω και είν’ ανώφελο να κοιτάζετε μπρος γιατί το μπρος είναι τελικά πίσω και η νύχτα μέρα και… η μοναξιά… είναι απόλυτη ανάγκη τ’ αυτόματα πλυντήρια στις γωνίες των δρόμων να μείνουν ελεύθερα σαν τους σηματοδότες οι μπάτσοι της λευκότητας να σας υποδείχνουν το σε ποιο κουτί σας επιτρέπεται να πλύνετε εκείνο που εκλαμβάνετε για συνείδησή σας αλλά δεν είναι παρά ένας εθισμός του όργανου του νευροφυτικού που χρησιμεύει γα εγκέφαλός σας και όμως… η μοναξιά… η απελπισία είναι η ύψιστη μορφή κριτικής για την ώρα ας την πούμε συμβατικά «ευτυχία» οι λέξεις που ξεστομίζετε δεν είναι πια «οι λέξεις» μα κάποιο είδος αγωγού για ν’ αποκτήσουν καλή συνείδηση οι αναλφάβητοι, μα… η μοναξιά… ο αστικός κώδικας αλλά γι’ αυτόν αργότερα ας τα πούμε γιατί τώρα θα ’θελα να συστηματοποιήσω το ασυστηματοποίητο θα ’θελα να μετρήσω τις δαναϊδες δημοκρατίες σας θα ’θελα να κλειστώ στο απόλυτο κενό και να γίνω το ανείπωτο, το μη πραγματοποιήσιμο το μη αγνό μέσα στην έλλειψη κάθε διαύγειας. Η διαύγεια κρύβεται μες στα παντελόνια μου. (Δημοσιεύθηκε στο 18ο τεύχος της «Ανοιχτής Πόλης») Ο ΛΕΟ ΦΕΡΡΕ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΤΟ "LES ANARCHISTES"
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ: ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993) |