Δεν εκπλήσσει κανέναν που γνωρίζει στοιχειωδώς Ιστορία το γεγονός ότι μία Θρησκεία βασισμένη στο ψέμμα, όπως είναι ο Χριστιανισμός, μόνο με περαιτέρω αναπαραγωγή του ψέμματος μπορεί να διατηρηθεί εν ζωή. Από την εποχή μάλιστα που η λεπίδα του Μαξιμιλιανού Ροβεσπιέρου και των συντρόφων του αφαίρεσαν σταδιακά από την Θρησκεία αυτή, τουλάχιστον σε επίπεδο Ευρώπης, το θεόθεν (χριστόθεν !) «προνόμιό» της να καίει ζωντανούς όλους όσους με το α ή β τρόπο απεδείκνυαν την θεωρητική κενότητα, αθλιότητα και απάτη του Χριστιανισμού, αυτή η περαιτέρω αναπαραγωγή του ψέμματος είναι γι’ αυτόν σχεδόν ό,τι και το οξυγόνο για τα είδη που το χρειάζονται για να αναπνεύσουν. Στο ανά χείρας κείμενο δεν θ’ αναφερθούμε βέβαια στο κραυγαλέα απατεωνίστικο θεμέλιο και εποικοδόμημα αυτής της Θρησκείας, αυτό άλλωστε το έχουν κάνει πάμπολλοι ιστορικοί και μελετητές από την εποχή του Διαφωτισμού και εντεύθεν και μάλλον θα κομίζαμε γηραιάν γλαύκαν εις Αθήνας στο ν’ αναπαράγουμε εδώ, σε ένα τέτοιο μικρό κείμενο, το όλο τσίρκο. Ο φιλομαθής αναγνώστης ας ανατρέξει στο πολύτομο έργο του γράφοντος «Μία... Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία της Χριστιανικής Επικρατήσεως» ή στο επίσης πολύτομο «Η εγκληματική Ιστορία τους Χριστιανισμού» του Γερμανού Karlheinz Deschner. Στο παρόν κείμενο θα αναφερθούμε σε ένα πρόσφατο και τοπικό δείγμα θρασύτητας και απατεωνιάς των εν Ελλάδι (δηλαδή Ρωμιών) πιστών του εσταυρωμένου σικάριου που ένα ολόκληρο αιώνα μετά τον θάνατό του ανηγορεύθη σε «θεάνθρωπο» από τους κατασκευαστές αυτού που αυτο-αποκαλείται «Χριστιανισμός». Μιλάμε για την συντονισμένη δράση ευγενών «επωνύμων» «επιστημόνων» με αγενή ανώνυμα καθάρματα σε μία απέλπιδα προσπάθεια να παρουσιάσουν το μαύρο για άσπρο και να πείσουν τους εναπομείναντες ηλίθιους (γιατί μόνον ηλίθιους μπορούν να «πείσουν» με αυτά που λένε και γράφουν) για την ανωτερότητα τάχα του Χριστιανισμού έναντι του Ελληνισμού, τον οποίο βρίζουν και ξαναβρίζουν σαν «ειδωλολατρία» και εμάς τους εραστές του σαν «νεο-ειδωλολάτρες» και «νεο-παγανιστές» (προφανώς το πρόθεμα «παλαιο-» απερρίφθη για να μην προκαλεί συνειρμούς περί ιστορικής συνέχειας, έως και τις ημέρες μας, της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, μέσα από μαύρους αιώνες απηνούς καταδιώξεως). Ο «επώνυμος» της
ιλαροτραγωδίας είναι ο άσημος (για την ώρα όμως, θα
εξελιχθεί σε πρώτη φίρμα το παιδί, δεν είναι αχάριστοι
οι θεοκράτες) κύριος Βασίλειος Μπακούρος, γνωστός
θρησκόληπτος «επιστήμων», τον οποίο ο γράφων είχε
παλαιότερα κατά τα πρέποντα κράξει ανηλεώς όταν είχε
βγει να μας πληροφορήσει ότι ο Κοραής έκανε... κακό
γιατί μας... δίχασε την «εθνική» ταυτότητα,
επανεισάγοντας στην χριστιανορθόδοξη, βυζαντινόπληκτη
και καθυστερημένη Ρωμιοσύνη την έννοια «Έλληνας» !
(βλ. σχετικά το άρθρο «Μην (ξανα)
πυροβολείτε τους Έλληνες», περιοδικό «Τρίτο
Μάτι», τεύχος 90, Νοέμβριος «2000»). Ο ως άνω εύελπις «επιστήμων» λοιπόν, προφανώς μετά από παρότρυνση των πανικόβλητων πνευματικών (τουλάχιστον) αφεντικών του, πανικόβλητων για την επιτυχημένη εν Αθήναις διεξαγωγή του 7ου Παγκόσμιου Συνεδρίου των Εθνικών Θρησκειών, το οποίο παρουσίασα στο περιοδικό «Τρίτο Μάτι» και «Διιπετές», έσπευσε να μαλώσει τόσο εμένα όσο και τους Εθνικούς του κόσμου που πάνε και κάνουν τέτοια Συνέδρια αντί να γονατίζουν και να σκύβουν το κεφάλι μπροστά στον «μεγαλειώδη» «ζώντα» «Θεό» της δικής του Θρησκείας, κλείνοντας μάλιστα εκείνο το γελοίο και υστερικό κείμενό του με κομπασμούς ότι τάχα δεν θα τολμούσα να αντιπαρατεθώ μαζί του σε μία θεολογική συζήτηση. Από πλευράς μου, εκτιμώντας ότι το κείμενο του ευέλπιδος κυρίου Μπακούρου, αποσκοπούσε ανάμεσα σε άλλα και στο να με παρασύρει σε άσκοπη ανταλλαγή κειμένων, από τα οποία θα είχε άμεση ωφέλεια το «Τρίτο Μάτι» (που στην προηγούμενη «κόντρα» μας είχε κάνει το ατόπημα να αναγράψει στο εξώφυλλό του το εκχυδαϊστικό «Ρασσιάς versus Μπακούρος», λες και είχε καμμία όρεξη ο γράφων να παριστάνει τον μονομάχο ή μποξέρ, ενώ στην νύν είχε για πρώτη φορά ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ κείμενό του - εκείνο για τον πραγματικό ρόλο των ρασοφόρων στην Οθωμανοκρατία – γι’ αυτό και έκτοτε δεν ξανάγραψε ποτέ στο συγκεκριμένο έντυπο), θεώρησα καλύτερο να του «τρίψω» στο πρόσωπο μία ανοικτή πρόσκληση – πρόκληση, η οποία δημοσιεύθηκε επί 3 περίπου μήνες στην εισαγωγική σελίδα του rassias.gr (και την είδαν 26.000 επισκέπτες) και επιπλέον εστάλη στις 19. 10. 2004 προς δημοσίευση στο ως άνω περιοδικό. Το κείμενο εκείνης της
προσκλήσεως – προκλήσεως είχε ως εξής:
Έκτοτε συνέβησαν 2 διαφορετικά μεταξύ τους γεγονότα, που ωστόσο επιβεβαιώνουν με τον πιο θορυβώδη τρόπο το άθλιο ήθος, την απατεωνιά και την θρασύτητα των «πρωτοπαλίκαρων» της τρομερής Ορθοδοξίας, πείθοντας πλέον ακόμα και τους πιο δύσπιστους για τα καταστροφικά αποτελέσματα που έχει επάνω στα ανθρώπινα όντα ο συγκεκριμένος τρόπος σκέψεως και συμπεριφοράς. Το πρώτο που συνέβη είναι
ότι ο ως άνω «παλικαράς» κύριος Βασίλειος Μπακούρος,
όχι απλώς έκανε πως δεν ήξερε τίποτε για την εν λόγω
πρόσκληση, αλλά, το χειρότερο, όταν το... απηυδισμένο
βουνό αποφάσισε τελικά να πάει στον κρυπτόμενο Μωάμεθ,
ήτοι προσπάθησα ο άνθρωπος να τον πετύχω μπροστά σε
ακροατήριο σε 2 διαφορετικές δημόσιες εκδηλώσεις που
είχε δηλώσει συμμετοχή και φυσικά έπραξα ομοίως (στην
ημερίδα της 29.3.2005 με θέμα «Εκκλησία και
Κράτος. Θα αντέξει η παραδοσιακή συμπόρευσή τους στο
νέο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης;» και στην
παρουσίαση του βιβλίου για τους Έλληνες Θεούς στις
24.5.2005), ο μεγαλόστομος «πρόμαχος» της Ορθοδοξίας
εδήλωσε δις απών, επικαλούμενος... έκτακτες προσωπικές
υποχρεώσεις (την πρώτη φορά χρειαζόταν, λέει, στην
Ιερουσαλήμ, ίσως για να στηρίξει τον «άγιο» Ειρηναίο,
και την δεύτερη, χρειαζόταν, επίσης λέει, σε μία...
σύσκεψη μίας... επιτροπής του συγκεκριμένου Υπουργείου
που τον εργοδοτεί).
Πληροφορήθηκα λοιπόν από το τελευταίο αυτό απίθανο διαδικτυακό δημοσίευμα (γιατί έχουν και άλλα εξόχως παλαβά τα ανώνυμα αυτά περιεκκλησιαστικά καταστήματα), ότι εγώ τελικά και όχι ο «επιστήμων» κος Μπακούρος είναι εκείνος που δεν αντέχει την δημόσια «κόντρα» ενώπιον κοινού. Μέχρι να με πληροφορήσουν μελλοντικά και για άλλα ανάλογα πράγματα περί του ατόμου μου οι πιο πάνω περιεκκλησιαστικοί συμμορίτες (όπως λ.χ αν τα... βάζω από τα δεξιά ή τ’ αριστερά του καβάλου ή αν μου αρέσει να... φτύνω τα σκουλήκια), εγώ τους συστήνω πάντως να ρωτάνε καλύτερα τους ευσεβείς συνεργάτες τους (ο κύριος Μπακούρος τυγχάνει τέτοιος, αφού του αναδημοσιεύουν ουκ ολίγα κείμενα) προτού τους εκθέσουν τόσο ανεπανόρθωτα, ανεβάζοντάς τους τόσο απότομα από λαγούς σε αετούς. Οι καραγκιόζηδες ! Η αντιστροφή της πραγματικότητας είναι η έσχατη κατάντια των χριστιανών, γιατί αποδεδειγμένα κατά κανόνα βυθίζονται οι ίδιοι μέσα της και ζουν μέσα στο ψέμμα που έχουν πλασάρει σαν τάχα «αλήθεια». Είναι η γνωστή διαδικασία που κάνει και τους ψυχωτικούς να υιοθετούν τελικά πλήρως την ψύχωση που τους καταδιώκει. Η απόσταση άλλωστε ανάμεσα στην κανονική ψυχοπάθεια και σε μία θρησκευτικότητα που καταγγέλλει μανιωδώς τον εκδηλωμένο φυσικό κόσμο, είναι πολύ μικρή. Μηδενική θα τολμούσα να πω. Τι τραγική κατάντια γι’ ανθρώπους που ισχυρίζονται μάλιστα ότι «πλειοψηφούν» στις αιχμάλωτες στα αφεντικά τους κοινωνίες μας. Τι τραγική κατάντια να μην έχουν πείσει ούτε καν τους ίδιους τους τούς εαυτούς ότι ο «ζών» (!!!) Θεός τους είναι, επιτέλους πιά !, νικητής επί μίας ηττημένης ανθρωπότητος. Και τέλος, τι τραγικό, τραγικότατο, από χριστιανών στόματα μόνο ψεύδη, κακοήθειες και βρισιές για τους μη ομοίους τους, να πρέπει να αναμένει κανείς. Όπως από κοράκου στόμα
«κρά»...
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ: ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993) |