Η επιγραφή του Ιδαλίου αποτελεί μία πολύ καλή μαρτυρία για την ανεπιτυχή πολιορκία της πόλεως από τους Μήδους και τους Κιτιείς στις αρχές της Κυπροκλασικής περιόδου (γύρω στο 475), επί άρχοντος Φιλόκυπρου του υιού του Ονασαγόρα και βασιλεώς Στασίκυπρου, καθώς και για το ιατρικό επάγγελμα (που εκπροσωπεί ο Ονάσιλος, υιός του Ονασίκυπρου) και την αμοιβή του εκ μέρους της πόλεως, καθώς και για τις πρώϊμες δημοκρατικές διαδικασίες στην εν λόγω πόλη που τότε αποτελούσε ακόμη βασίλειο, μας αποκαλύπτει δε ολόκληρο το κυπριακό συλλαβάριο της συγκεκριμένης γραφής (δημοσιεύθηκε από τον Ο. Masson στο κλασικό και έγκυρο έργο του για τη συλλαβική επιγραφική της Κύπρου). Η «Ρήτρα» που αποτυπώνεται επάνω σε αυτή την ορειχάλκινη πινακίδα και έχει δημοσιευθεί μεταφρασμένη στο σχετικό με την Κυπριακή Γραμματεία βιβλίο που εξέδωσαν οι έγκυρες Εκδόσεις του Ιδρύματος Λεβέντη (Λευκωσία), κλείνει με τα ακόλουθα χαρακτηριστικά λόγια:  
  
«ΙΔΕ ΤΑ(Ν) ΔΑΛΤΟΝ ΤΑ(Ν)ΔΕ ΤΑ FΕΠΙΓΑ ΤΑΔΕ ΙΝΑΛΑΛΙΣΜΕΝΑ, ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΚΑΣ Α ΠΤΟΛΙΣ ΚΑΤΕΘΙΓΑΝ Ι(Ν) ΤΑ ΘΙΟΝ ΤΑΝ ΑΘΑΝΑΝ ΤΑΝ ΠΕΡ’ ΕΔΑΛΙΟΝ ΣΥΝ ΟΡΚΟΙΣ ΜΕ ΛΥΣΑΙ ΤΑΣ ΦΡΕΤΑΣ ΤΑΣΔΕ ΥFΑΙΣ ΖΑΝ. ΟΠΙ ΣΙΣ ΚΕ ΤΑΣ FΡΕΤΑΣ ΤΑΣΔΕ ΛΥΣΕ, ΑΝΟΣΙΓΑ FΟΙ ΓΕΝΟΙΤΥ. ΤΑΣ ΓΕ ΖΑΣ ΤΑΣΔΕ ΚΑΣ ΤΟΣ ΚΑΠΟΣ ΤΟΣΔΕ ΟΙ ΟΝΑΣΙΚΥΠΡΟΥ ΠΑΙΔΕΣ ΚΑΣ ΤΩ(Ν) ΠΑΙΔΩΝ ΟΙ ΠΑΙΔΕΣ ΕΞΟ(Ν)ΣΙ ΑΙFΕΙ, Ο(Ι) Ι(Ν) ΤΟΙΡΟΝΙ ΤΩΙ ΕΔΑΛΙΕFΙ ΙΟ(Ν)ΣΙ»  
  
«Κι αυτή την πινακίδα με αυτά τα λόγια χαραγμένα, ο βασιλιάς κι’ η πόλις ορκίστηκαν στη Θεά την Αθηνά, αυτήν του Ιδαλίου, με όρκους να μην παραβούν τις ρήτρες αυτές όσο ζουν. Σε περίπτωση πού κάποιος παραβεί τις ρήτρες αυτές, να πέσει επάνω του το ανοσιούργημα. Τις γαίες βέβαια αυτές και τα περβόλια αυτά του Ονασίκυπρου τα παιδιά καί των παιδιών τους τα παιδιά θα έχουν εσαεί, όσο στην περιοχή  του Ιδαλίου θά’ ναι».  
  
Έως εδώ όλα καλά, και, κυρίως, ξεκάθαρα, φυσιολογικά και λογικά, και ο γράφων ποτέ δεν θα έμπαινε στον κόπο να κομίσει γλαύκαν εις Αθήνας με το ν’ αναδημοσιεύσει ένα απόσπασμα μίας μεταφρασθείσης και δημοσιευθείσης επιγραφής αν δεν ευρίσκετο προ μηνών μπροστά στο εξωφρενικό, το παράλογο και το γελοίο του ισχυρισμού από κάποιους (υπό διατεταγμένη υπηρεσία ή υπό απύθμενη βλακεία λίγο τον αφορά) του τάχα αρχαιοτραλαλά χώρου που μεθοδικά και συσσωρευτικά σπέρνουν παραπληροφόρηση και σύγχυση στον εμβρυακό χώρο των όσων Νεοελλήνων στοιχειωδώς στρέφονται προς τα Ελληνικά Εθνικά Πάτρια, ότι η εν λόγω πινακίδα μιλάει στην πραγματικότητα για… δεήσεις στον…. Σείριο, για το… τελώνιο Σεθ, για… σατανά που ανετρέφετο στη «Γή του Νείλου», για… ανθρωποθυσίες Ιώνων, για… Ούνους (!!!), για… πράσινους δίσκους στο Τοβέτ (βλ. Θιβέτ !!!) και για έτερα πράσινα άλογα.  
  
Το τραγικό δεν είναι βεβαίως ότι η κυρία που έγραψε σε βιβλίο αυτές τις μπούρδες ετόλμησε να το κάνει μη έχοντας διαβάσει προηγουμένως τα απαιτούμενα με το αντικείμενο που χρησιμοποίησε για να εντυπωσιάσει τους αδαείς, δηλαδή ότι η επιγραφή ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΘΕΙ και έλεγε ΑΛΛΑ πράγματα και, κυρίως λογικά. Το τραγικό είναι, όπως τραγική είναι άλλωστε και η πρόσφατη διαπίστωση σε έκθεση του ΟΟΣΑ ότι οι Νεοέλληνες νέοι κατατάσσονται στο κατώτατο επίπεδο όσον αφορά τις ικανότητες για διαχείριση της πληροφόρησης και αναλυτική κατανόηση κειμένων («λειτουργικός αναλφαβητισμός»), ότι βρέθηκαν ουκ ολίγοι πρόθυμοι αναμασητές για να απλώσουν το «σπουδαίο» μήνυμα στις εσχατιές του εμβρυακού χώρου που ανέφερα παραπάνω. Μέσα στο παιχνίδι και γνωστό αρχαιολατρικό περιοδικό, ο συνεργάτης του οποίου, μεταφέρων στις εκεί σελίδες τις βλακείες της πιο πάνω κυρίας, υπερθεμάτισε σχολιάζοντας ότι η πινακίδα πρέπει να ανήκει στον… 14ο αιώνα (…)  
  
Και μη χειρότερα. Γιατί υπάρχουν και τέτοια, ιδίως σε καιρούς σαν αυτούς που κυοφορούνται από τους μηχανισμούς κατασκευής τύπων ανθρώπων των κρατούντων της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ, δηλαδή καιρούς εκτοπισμού της λογικότητος και ιστορικότητος προς όφελος της ιδεοληψίας, του υπερσυναισθηματισμού, του φανατισμού, της αντεστραμμένης πραγματικότητος και της γενικευμένης άγνοιας. Για να διασκεδάσουμε όμως λίγο το γκρίζο των καιρών, αναδημοσιεύουμε εδώ ένα τμήμα της εμπνευσμένης «μεταφράσεως» της εν λόγω συγγραφέως:  
  
«Τους ναούς έχει αλώσει στην χώρα των Έβερε (Έβερεστ), ο Σέθ. Του πράσινου δίσκου η αποστολή, που έχει έρθει, εγκαταβίωσε στο Τοβέτο (Θιβέτ). Η ύαινα θα συγκρουστεί με τον Βού στην Κέρο. Ένας από τους Λασίθες νέους θα βασιλεύσει στο βασίλειο του Αράκ. Ο παις της Τροίας είναι παις του Δίσκου. Ο Ενετός είναι ο νους του χοίρου. Στον πατέρα μας τον Όσιρη ευρίσκεται ο Βούς. Στην γή σου σε αποστολή έχει έλθει ο θεός Γάιδαρος.»  
  
Και μη χειρότερα. Γιατί υπάρχουν και τέτοια. ΟΝΤΩΣ υπάρχουν και τέτοια.  
  
Βλάσης Γ. Ρασσιάς  
 
 
(Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διιπετές», τεύχος 47, Δεκέμβριος "2002")    
  

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ: 

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ 

ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" 

ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993) 

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ