Ιγνάτιος Κιάϊα (Ignazio Ciaia, Fasano 27 Ιουνίου 1766 – Νapoli 29 Οκτωβρίου 1799). Ιταλός πατριώτης της «Παρθενόπιας Δημοκρατίας», αγωνιστής Ιακωβίνος και ποιητής. Γεννήθηκε στο Φαζάνο (Fasano) από τους Michele και Camilla Pepper, σπούδασε Φιλοσοφία και Ρητορική και ασχολήθηκε από αρκετά νεαρή ηλικία με την ποίηση.

Όντας το 1792 στην Νάπολη για να σπουδάσει νομικά, ήλθε σε επαφή με τους εκεί κύκλους των Διαφωτιστών και των Ιακωβίνων και έγινε προσωπικός φίλος του Γάλλου χημικού και διανοούμενου Καρόλου Λάουμπεργκ (Carlο Lauberg ή Charles Jean Laubert, 1752 - 1834), ο οποίος ηγείτο μιας τοπικής επιστημονικής ομάδας που με την βοήθεια αρκετών Ιακωβίνων και ελευθεροτεκτόνων μετασχηματίστηκε το 1793 στην οργάνωση «Πατριωτική Εταιρεία» («Societa Patriottica») που απαρτιζόταν από πολλούς περιφερειακούς πυρήνες των 11 ατόμων και τον Δεκέμβριο διένειμε στον λαό δημοκρατική προπαγάνδα, τμήμα της οποίας ήταν και μετάφραση του παρισινού Συντάγματος της ίδιας χρονιάς, 2 αντίγραφα του οποίου έφθασαν μέχρι τα χέρια της βασίλισσας Μαρίας Καρολίνας. Αμέσως μετά όμως η μοναρχία των Βουρβώνων άρχισε τους διωγμούς των δημοκρατών – επαναστατών, η «Πατριωτική Εταιρεία» τέθηκε εκτός νόμου στις 20 Φεβρουαρίου 1794 και ο Κιάϊα μόλις κατάφερε να αποφύγει την σύλληψη, καθώς είχε καταδοθεί από έναν συμφοιτητή του, πιάστηκε όμως στις 26 Ιουλίου 1795 στο πατρικό του σπίτι στο Φαζάνο και πέρασε από πολύμηνες φυλακίσεις στο κάστρο Σαν Έλμο της Νάπολης και αλλού, για να αφεθεί τελικά ελεύθερος το καλοκαίρι του 1798 μαζί με αρκετούς ακόμα επαναστάτες (Pagano, Fasulo, Colonna, Cassano, κ.ά.) έπειτα από έντονες πιέσεις των Γάλλων.

Όταν τον Ιανουάριο του 1799 ανακηρύχθηκε υπό την κάλυψη του γαλλικού στρατού η βραχύβια «Παρθενόπια Δημοκρατία» («Repubblica Partenopea») από τους ναπολιτάνους Ιακωβίνους, ο Κιάϊα υπήρξε από τα πιο δραστήρια στελέχη της και εξελέγη μέλος της προεδρεύουσας τριανδρίας. Τον Ιούνιο όμως οι δημοκρατικοί κτυπήθηκαν από τους υπό τον καρδινάλιο Fabrizio Ruffo (1744 - 1827) οπαδούς της μοναρχίας και του Χριστιανισμού, αιχμαλωτίσθησαν κατά χιλιάδες (περίπου 8.000 άτομα) και από αυτούς 222 καταδικάστηκαν σε ισόβια δεσμά, 322 σε μικρότερες αλλά πολυετείς φυλακίσεις, 360 σε εξορία και 105 θανατώθηκαν με δημόσιο απαγχονισμό. Ανάμεσά τους απαγχονίστηκε και ο Κιάϊα στις 29 Οκτωβρίου 1799 (μαζί με τους συναγωνιστές του Φραντζέσκο Μάριο Παγκάνο, Francesco Mario Pagano, 1748 – 1799, Γεώργιο Πιλιατσέλι, George Pigliacelli και Ντομένικο Κιρίλο, Domenico Cirillo, 1739 - 1799) στην Piazza Mercato της Νάπολης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: 

Cantimori Delio, «Utopisti e riformatori Italiani, 1794 - 1847», Florence, 1943

Cantimori Delio, «Giacobini Italiani», τόμοι 3, Bari, 1956 – 1964

Conforti Luigi, «Napoli nel 1799», Naples, 1889

Croce Benedetto, «La letteratura italiana del Settecento», Bari, 1949 

Del Re L., «Ignazio Ciaia e le sue poesie», Napoli, 1860 

Giglioli Constance H. D., «Naples in 1799. An account of the revolution of 1799 and the rise and fall of the Parthenopean Republic», London, 1903

Gutteridge H. C. ed., «Nelson and the Neapolitan Jacobins», London, 1903

Pepe L., «Ignazio Ciaia martire del 1799 e le sue poesie», Trani, 1899

Sorrenti P., «Ignazio Ciaia», Bari, 1966