 Τέλη
της δεκαετίας του 70. Αγγλία…
Το νεοφασιστικό «Εθνικό Μέτωπο» ρίχνει το σύνθημά
του «έξω οι έγχρωμοι»
στον ταλαιπωρημένο από τον πληθωρισμό και την
ανεργία βρετανικό λαό, προσπαθώντας
να κερδίσει με αυτόν τον τρόπο οπαδούς και ρίχνοντας
τις ευθύνες για όλα
τα κακά της καθημερινής ζωής επάνω στους μαύρους,
τους πακιστανούς, τους
ινδούς και τις άλλες έγχρωμες μειοψηφίες. Ξεκινάνε
μικροκακοποιήσεις έγχρωμων
και γρήγορα κλιμακώνονται σε εγκλήματα. Το Ροκ που
από πολλούς πρώϊμους
ρόκερς θεωρείτο αλλά και ακόμα θεωρείται
προοδευτικό, αντιρατσιστικό και
ριζοσπαστικό, το Ροκ που από τα μέσα της δεκαετίας
είχε περάσει στην… αντίπερα
όχθη, με την αντίδραση, με το κεφάλαιο, με το χρήμα,
με τους κάθε λογής
«δυνατούς», παρασυρμένο από τους μπουκωμένους
χρυσάφι υπεραστέρες, αναγκάστηκε
για πρώτη φορά να ρίξει την προσωπίδα. Ο Έρικ
Κλάπτον παίρνει θέση υπέρ
του ρατσιστή πολιτικού Εϊνοχ Πάουελ, ο «πολύς»
Νταίηβιντ Μπάουϊ χαιρετάει
ναζιστικά μέσα σε πέτσινες καπαρντίνες και δηλώνει
πως… «χρειάζεται μία
φασιστική κυβέρνηση για να φτιάξει η κατάσταση». Οι
φανς παρασυρμένοι από
την πραγματικά καλή μουσική των αντιδραστικών
υπεραστέρων δεν αργήσανε
στο να αποδέχονται σχεδόν αμάσητα τα ρατσιστικά
επιχειρήματα και την συνθηματολογία
του «Εθνικού Μετώπου».
 Η αντίσταση ωστόσο των βρετανών προοδευτικών κινήσεων υπήρξε άμεση. Άμεση και αποτελεσματική. Σαν αυθόρμητη απάντηση στις προκλήσεις τους «Μετώπου» μπήκε η βάση για την δημιουργία μίας κίνησης που να περνάει πολιτικά προοδευτικά μηνύματα στην μουσική Ροκ, κρατώντας την ταυτόχρονα και έξω από τα φοβερά εμπορικά κυκλώματα. Το κίνημα που ξεπετάχτηκε ονομάστηκε «Ροκ Ενάντια στον Ρατσισμό» («Rock Against Racism», ή σε συντομία R.A.R.), ξεκινώντας αμέσως πολλές συναυλίες συμπαράστασης στους ξένους εργάτες και τους έγχρωμους. Ο Τομ Ρόμπινσον, μέλος του R.A.R., σε μία από τις πρώτες συναυλίες – συγκεντρώσεις του κινήματος, θα δηλώσει μπροστά σε ένα μεγάλο πλήθος 100.000 νέων: «Το επαναστατικό Ροκ έσπασε κάθε απόπειρα για εκφυλισμό του σε όργανο της αντίδρασης !» Το
R.A.R. ξανάβαλε το νερό στο
αυλάκι… Η μουσική Ροκ ξαναβρήκε την δυναμική της και
στάθηκε για μία ακόμα
φορά στο πλευρό των ταπεινωμένων αυτού του κόσμου,
όπως στην παλαιά «καλή
εποχή». Παράλληλα, ένα σωρό από παρεμφερείς κινήσεις
αρχίσανε να ξεφυτρώνουνε
παντού, για μία πλειάδα ζητημάτων: Ροκ ενάντια στον
Σεξισμό, Ροκ ενάντια
στην Ανεργία, κ.ά. ενώ το R.A.R. την ίδια στιγμή
φρόντιζε να απλώσει το
δικό του μήνυμα σε όλον τον κόσμο: «Δεν πιστεύουμε
βέβαια ότι το… τέρας
ξαναβγήκε από τον τάφο του, μήτε και επιζητούμε να
αναμασήσουμε τα θεόχαζα
συνθήματα τύπου Ροκ = τρόπος ζωής και τα άλλα
παρόμοια που έντεχνα λανσάρονται
τελευταία, γιατί εμείς δεν έχουμε αυταπάτες. Ίσως σε
λίγα χρόνια το R.A.R.
να μην υπάρχει πια, ή ίσως κάποια μέρα να δούμε τους
μουσικούς του χωμένους
σε κάποια απρόσωπα συγκροτήματα να παίζουν για… να
κάνει κέφι το κοινό»
(λόγια από έντυπο του R.A.R.).
 Εμείς βλέπουμε το Ροκ που εκπροσωπείται μέσα από το R.A.R. με μία τελείως διαφορετική σκοπιά. Σαν έναν από τους πιο πρόσφορους χώρους που αποπειράθηκε το Σύστημα να ιδιοποιηθεί αλλά και ταυτόχρονα σαν έναν από τους ελάχιστους εκείνους που μέχρι τώρα καταφέρανε να κρατήσουν την αυτονομία τους. Μέσω του R.A.R. το Ροκ εξακολουθεί να κρατάει το μυαλό μας σε εγρήγορση και επιφυλακή. Και ευτυχώς για μία ακόμα φορά γίνεται επίκαιρο και βγαίνει συνάμα αληθινό το γνωστό τραγούδι του Έρικ Μπάρτον: «…μπορούν
να μας εξολοθρεύσουνε
Το θυμάστε ; (Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ανοιχτή Πόλη», τεύχος 2, Ιανουάριος 1981).
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ: ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993) |