|
Εκδήλωση προς τιμή του εστεμμένου φιλοσόφου Μάρκου Αυρηλίου στις 26 Απριλίου 2002 (γενέθλια ημέρα του) που διοργάνωσαν οι εκδόσεις «ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ» στην αίθουσα τέχνης «Λόλης». Απήγγειλε ο ποιητής Θανάσης Μίχος, παρουσίασε το έργο και τον βίο του φιλοσόφου ο συγγραφέας Βλάσης Ρασσιάς και διάβασε αποσπάσματα από το βιβλίο «Τα Ες Εαυτόν» ο ηθοποιός Νίκος Καλογερόπουλος.    Πρέπει πάντα να θυμούμαι ποια είναι του συνόλου η φύση και ποιά η δική μου και τι σχέση έχει μ’ εκείνη και ποιο μέρος ποιου συνόλου είναι, καθώς και ότι κανείς δεν μ’ εμποδίζει να κάνω πάντα και να λέω ό,τι είναι συνεπές με την παγκόσμια φύση της οποίας είμαι ένα τμήμα. Του ανθρωπίνου βίου η διάρκεια είναι στιγμή, η ουσία του ρευστή, η αίσθηση αμυδρή, όλου του σώματος η σύσταση φτιαγμένη για να σαπίσει. Η ψυχή είναι στρόβιλος, η τύχη ακαθόριστη και η φήμη αόριστη. Με λίγα λόγια, του σώματος όλα ποταμός, τα της ψυχής όνειρο και αχνός, τα της ζωής πόλεμος και ξένων άφιξη και η υστεροφημία λήθη. Τι λοιπόν μπορεί να μας οδηγήσει; Ένα και μόνο η φιλοσοφία. Και τούτο σημαίνει, να έχουμε ασφαλή τον εσωτερικό μας δαίμονα από προσβολή και βλάβη, δυνατότερο από τις ηδονές και τους πόνους. Να μην πράττει τίποτα ασυνάρτητα, ούτε με ψευτιές και με υποκρισία και να’ναι ανεξάρτητος από το αν θα κάνουν ή δεν θα κάνουν κάτι οι άλλοι. Επίσης, τα συμβάντα και τα μοιραία να τα παραδέχεται γιατί έρχονται από εκεί από όπου κι αυτός ήλθε. Κι επάνω απ’ όλα, τον θάνατο με ήρεμη γνώμη να τον περιμένει, όχι ως άλλο τι παρά ως διάλυση των στοιχείων από τα οποία κάθε ζώο συνίσταται. Αν λοιπόν για τα στοιχεία χωριστά δεν είναι τίποτα το φοβερό, ακατάπαυστα να μεταβάλλονται σε κάτι άλλο, γιατί να φοβάται κανείς την μεταβολή και την διάλυση του συνόλου; Είναι πράγμα φυσικό και τίποτα το κακό δεν προκαλεί η φύση. Υβρίζει τον εαυτό
της η ψυχή του ανθρώπου προπαντός, όταν, εξ ιδίας της
πρωτοβουλίας, γίνει ένα απόστημα ή σπυρί του κόσμου.
Διότι το να δυσχεραίνει κανείς τα συμβαίνοντα, είναι
σαν να αποστατεί από την παγκόσμιο φύση, που μέσα της
περιέχονται και των άλλων οι φύσεις. Ύβριζε, ύβριζε τον
εαυτό σου ώ ψυχή μου! Για να τιμήσεις τον εαυτό σου,
δεν θα σου μένει πια καιρός. Σύντομος ο βίος του
καθενός. Και σύ, σχεδόν τον έχεις περάσει χωρίς να
σέβεσαι τον εαυτό σου, αλλά στις ψυχές των άλλων
βάζοντας την ευτυχία σου. Δεν υπήρξε ποτέ
κανένας που δυστύχησε επειδή δεν ήξερε τι γινόταν στων
άλλων την ψυχή. Εκείνοι όμως που της δικής τους ψυχής
τις κινήσεις δεν παρακολουθούν, αναγκαστικά θα
δυστυχήσουν. Όχι μόνο πρέπει να
συλλογίζεσαι ότι κάθε ημέρα καταναλώνεται η ζωή σου
και λιγοστεύει το υπόλοιπό της, αλλά πρέπει επίσης να
συλλογισθείς ότι και αν ζήσεις πολύ παραπάνω, μένει
άδηλο αν θα σου διατηρηθεί πάντα όμοια η διάνοια, ώστε
ν’ αντιλαμβάνεσαι πράγματα και την φιλοσοφική σκέψη,
που τείνει στην γνώση των θείων και των ανθρωπίνων.
Γιατί, αν αρχίσεις να ξεμωραίνετσαι δεν θα σου λείψει
η αναπνοή, η τροφή οι εντυπώσεις, οι ορέξεις και τα
άλλα παρόμοια, αλλά πριν από τον θάνατο θα σβήσει μέσα
ου η δύναμη να διοικείς τον εαυτό σου, να εξακριβώνεις
ποιο είναι το καθήκον, να συνδυάζεις και να εξηγείς
φαινόμενα, ακόμα και να ξέρεις αν είναι ώρα να
αποσυρθείς και όσα τέτοια έχουν απόλυτη ανάγκη από
σκέψη συγκεντρωμένη και γυμνασμένη. Πρέπει λοιπόν να
βιάζεσαι όχι μόνο γιατί ολοένα πλησιάζεις στον θάνατο
αλλά και διότι η δυνατότητα αντίληψης και πραγματικής
παρακολούθησης των πραγμάτων, εκλείπει πρόωρα.
Κάθε ενέργειά σου
να προέρχεται από την θέλησή σου, να γίνεται με πνεύμα
κοινής ωφελείας, μελετημένα και ποτέ από αντίδραση.
Μην προσπαθείς να ομορφαίνεις την σκέψη σου με ψεύτικα
στολίδια. Μην είσαι πολύλογος ούτε ν’ ανακατώνεσαι
πολύ και σ’ όλα. Ο Θεός που είναι μέσα σου να κυβερνά
αληθινόν άνδρα, ηλικιωμένο, με διάνοια πολίτου,
άρχοντα που έχει τακτοποιημένα τα δικά του και θέση
πολεμιστή που περιμένει έτοιμος το σύνθημα της
αποχωρήσεως και ούτε όρκους χρειάζεται ούτε μαρτυρίες
άλλων. Εσωτερικά ατάραχος δεν αισθάνεται ανάγκη από
ξένες βοήθειες δεν ζητεί από άλλους την ησυχία του.
Όρθιος λοιπόν πρέπει να στέκεσαι και όχι να σε
ορθώνουν άλλοι. Αν εκτελείς εκείνα
που απαιτεί η κάθε στιγμή, ακολουθώντας τον ορθό λόγο
μ’ επιμέλεια, με θάρρος με καλή θέληση και χωρίς
πάρεργα, τότε κρατείς τον δαίμονα του εαυτού σου
διαρκώς αγνό, ωσάν να επρόκειτο αμέσως να τον
επιστρέψεις. Συχνά δίνε λοιπόν
τού εαυτού σου, τού είδους αυτού την απομόνωση και
ανανέωσέ τον. Την ύπαρξή σου
έλαβες ως μέρος ενός συνόλου. Θα εξαφανισθείς αργότερα
μέσα σ’ εκείνο που σε γέννησε. Ή μάλλον θα μεταβληθείς
και θ’ αναληφθείς στον λόγο που σε δημιούργησε.
Οικειοθελώς
παραδόσου εις την Κλωθώ και άφησέ την να σε πλέξει
μαζί με όσα και όποια πράγματα θέλει. Δεν είναι κακό ότι
τα πράγματα μεταβάλλονται ούτε καλό ότι κάποια
αποκτούν ύπαρξη από την μεταβολή. Να θεωρείς τον
εαυτό σου άξιο για κάθε λόγο, για κάθε έργο που είναι
σύμφωνο με την φύση σου. Και να μη σε απασχολούν άλλων
λόγια και μομφές που ίσως επακολουθήσουν. Αλλ’ αν αυτό
που έκαμες ή είπες είναι καλό, να μη χαμηλώνεις ποτέ
την δική σου αξία. Όλα αυτά γύρω σου λοιπόν να μην τα
κοιτάζεις παρά τράβα τον ίσιο δρόμο κατά την φύση την
δική σου και παγκόσμια. Και των δύο ο δρόμος είναι
ένας και ο αυτός. Προσευχή των
Αθηναίων: «Βρέξε, βρέξε φίλε Θεέ Ζεύ, στα χωράφια των
Αθηναίων και στις πεδιάδες». Ή να μην προσεύχεσαι ποτέ
ή να το κάνεις έτσι απλά και ανοιχτόκαρδα.
Τα πράγματα
καθεαυτά ούτε στο παραμικρό δεν θίγουν την ψυχή ούτε
μπορούν να την πλησιάσουν, ούτε μπορούν να προκαλέσουν
μεταβολή ή κίνησή της. Η ίδια μεταβάλλει τον εαυτό της
και του δίνει κίνηση τα δε εξωτερικά, τα κάνει να
είναι, όσο την αφορά σύμφωνα με τα δικά της
δεδομένα. Ποταμός τα
συμβάντα και ρέμα ορμητικό ο χρόνος. Μόλις φάνηκε κάτι
και είναι ήδη περασμένο κι’ άλλο περνά και άλλο
έρχεται. Ψυχούλα είσαι που κουβαλάς νεκρό. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ: ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993) |